Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

ontroerend en gevoelig

Sigried 13 augustus 2018 Hebban Recensent
In een uur en achttien minuten staat de vriendschap van vijf jongens centraal. De verwachtingen die ze tegenover elkaar, maar ook tegenover de vriendengroep als geheel hebben, komen bloot te liggen wanneer één van hen uit het leven stapt. De vier overige vrienden blijven verbouwereerd achter. Verteller Johan keert vanuit Utrecht terug naar zijn geboortedorp waar ze samen opgroeiden in de hoop vat te krijgen op de zelfdoding. Terug in zijn dorp wordt hij overrompeld door bekende taferelen en herinneringen die vroeger houvast boden, maar nu nooit meer zo onschuldig kunnen herbeleefd worden.

“’s Ochtends voel ik een mooie verplichting toe te werken naar ons laatste afscheid. Iets wat ik terug kan doen, een eerbetoon. ’s Avonds is het weer weg. Dan is de wanhoop het monster onder mijn bed. Dan is er geen begrip, geen misplaatst optimisme. Dan had hij het hele leven moeten leven, de lafaard.”

Zantingh bouwt elk van de personages geloofwaardig op; het zijn gewone jongens die samen opgroeien en hun weg zoeken. De vriendschap is er een die vele lezers zullen herkennen omdat het om een vrij klassieke jongensjeugd gaat. Ze leren elkaar als kinderen kennen bij de voetbalclub en groeien op tot tieners die samen rondhangen. De avondjes gezamenlijk bier drinken bevestigen keer op keer de vriendschap, woorden zijn overbodig. Ook wanneer iemand iets atypisch doet of wanneer er barstjes in de perfecte vriendschap komen, worden daar weinig woorden aan vuil gemaakt. Desondanks blijkt uit Johans herinneringen dat het niet altijd vanzelfsprekend was om zijn eigen weg te gaan. Naarmate ze twintigers worden, moeten ze steeds opnieuw hun positie binnen de vriendengroep herbepalen en dat verloopt niet altijd zonder slag of stoot.

Zelfs wanneer het noodlot hen terug samenbrengt op de plek die ze zo goed kennen, wordt er niet veel gezegd. Al heeft Johan daar deze keer wel behoefte aan. Hij wil niet alleen achterhalen waarom hun vriend voor zelfdoding koos, maar ook wat de anderen daarbij voelen en vooral welke impact dit gebeuren op hun vriendschap zal hebben.

Zantingh deelt het verhaal op in korte, overzichtelijke hoofdstukken en schrijft op eenzelfde manier. Zijn kordate, rake stijl is ontdaan van alle franjes en emoties. ‘Geen woord te veel’ kan in dit geval erg letterlijk genomen worden. Die opbouw en stijl weerspiegelt perfect het onbehouwen van Johan om zijn herinneringen, twijfels en gevoelens in woorden te vatten en beklemtoont het zwijgen tussen de vrienden.

Kleine scènes staan bol van betekenis. Het is ronduit prachtig hoe beschreven wordt hoe de meest neutrale handelingen en gewoontes plots anders geïnterpreteerd worden. Zo is er de scène waarin de moeder van Johan hem thee komt brengen op zijn kamer. Het is een hoofdstuk dat amper een pagina beslaat, maar zo rijk is dat ik het keer op keer wou herlezen.

Een uur en achttien minuten is een boek dat door de soberheid een enorme gevoeligheid toont en me heeft geraakt en ontroerd.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Sigried