een thriller?

Guillaume Musso is een populaire auteur van thrillers, maar voor mij was dit boek een kennismaking met zijn werk. Ik lees niet vaak thrillers en de titel en cover van dit boek deden me vermoeden dat het verhaal een middenweg zou houden tussen een literaire roman en een thriller. Dat vermoeden bleek zowel juist als fout te zijn. Gelukkig is er een Hebban-leesclub waar ik mijn twijfels met andere lezers kan delen.

Het verhaal speelt zich af op een eiland waarvan de bewoners zich graag afzonderen van de wereld. Toeristen en journalisten worden zo veel mogelijk geweerd. Dat levert al van in het begin vragen op. Willen de eilandbewoners gewoon rust of hebben ze iets te verbergen? Die vraag geldt nog het meeste voor Nathan Fawles, een auteur die zijn succesvolle schrijverscarrière abrupt afbrak en zich sindsdien in zijn villa op het eiland verschanst.

Aan de rust van Nathan komt een einde wanneer Raphaël Bataille er in slaagt om Nathan te benaderen. Hij wil gewoon wat tips krijgen voor het boek dat hij aan het schrijven is, maar raakt nauwer betrokken bij Nathans leven wanneer er een lijk gevonden wordt op het eiland. Ook journaliste Mathilde weet toegang te krijgen, al zijn haar motieven heel wat minder duidelijk dan die van Raphaël.

Op zich lijken alle elementen aanwezig om van het verhaal een thriller te maken: een gruwelijke moord, een afgesloten eiland, en veel personages die zich verdacht gedragen. Toch blijft de spanningsboog eerder laag omdat Musso erg veel aandacht besteed aan gedachten over het schrijverschap en de literaire wereld. Voor lezers die hierin geïnteresseerd zijn, zijn de verwijzingen naar andere auteurs en boeken fijn, maar wie het boek voor de actiemomenten leest zal op z’n honger blijven zitten.Door deze thematiek neigt het boek voor mij eerder naar een literaire roman, al ontbreken te veel elementen om daarin echt te overtuigen. Zo blijven de personages erg vlak, je komt nooit echt goed te weten wat ze werkelijk denken of van waaruit hun handelen voortkomt. Emoties blijven beperkt tot boos, blij, bang en verdrietig waardoor de personages in een aantal passages karikaturaal overkomen.

Dat oppervlakkige wordt verder in de hand gewerkt door de opbouw van het boek. Er wordt voortdurend heen en weer gesprongen tussen krantenartikelen, interviews, verhalende tekst, gedachtestromen, mails… Dit houdt het tempo erg hoog en zorgt ervoor dat je het boek snel uitleest, maar breekt ook steeds de spanning. In combinatie met goed uitgewerkte personages of een meer omlijnde plot had deze opbouw een meerwaarde kunnen zijn. Nu verzandde het naar mijn gevoel eerder in een interessant experiment.

Ik heb het boek graag gelezen omdat er veel variatie in zit en Musso een onderhoudende schrijfstijl heeft. Maar door het combineren van veel genre-elementen kon ik me nooit 100% in het verhaal inleven. Op het einde bleef ik met veel vragen achter en is het me niet duidelijk wat Musso nu eigenlijk wilde met dit boek. Als ik op de leesclub mag afgaan ben ik niet de enige die zich zo voelt. Volgens een aantal deelnemers verschilt Het geheime leven van schrijvers van zijn eerdere werk. Dus misschien moet ik de auteur toch nog een kans geven.