Geen vernieuwende fantasy, wel een weerspiegeling van de realiteit

Het is ontzettend lang geleden, dat ik zo worstelde met het schrijven van een review. Nochtans dacht ik bij de laatste pagina dat het schrijven hiervan een fluitje van een cent zou zijn. Maar toen kreeg ik de kans om Tomi Adeyemi te ontmoeten en bespraken we het boek uitgebreid in een boekclub en dat durft je mening toch wel een beetje te kleuren.

Bloed en beenderen wist mij niet van mijn sokken te blazen. Zoveel is zeker. Eerst voelde ik me een beetje een vreemde eend in de bijt, maar al snel bleek dat heel wat leden van de leesclub hetzelfde gevoel overhielden en ik dus zeker niet de enige was die toch wel wat vraagtekens bij Bloed en Beenderen plaatst. Misschien is dit wel een klassiek gevalletje van de hype rond het boek? Je kan honderd keer zeggen dat je jezelf niet wil laten beïnvloeden door alle hype rond een boek, toch doe je dat onbewust toch. Zeker als het enthousiaste reviews rond je oren vliegen en de vergelijking met J.K Rowling meerdere malen aangehaald wordt. Dan verwacht ik als lezer toch wel iets meer dan wat ik uiteindelijk kreeg.


Bloed en beenderen was voor mij een dertien in een dozijn verhaal. Voor de zoveelste keer ontdekt een tienermeisje dat ze de redende kracht van het land is. Samen met enkele andere tieners gaat ze een gevaarlijke queeste aan, om in dit geval magie te redden van de ondergang. Daarnaast regen de YA clichés zich aan elkaar. De gevaarlijke jongen waar ze gevoelens voor krijgt. Het verraad, de leugens, het gevaar,... een klassiek geval van been there, done that.

Daarnaast liep er ook iets niet helemaal correct met de tijdslijn in het verhaal. Bloed en beenderen is een verhaal waar behoorlijk wat vaart inzit en dat zich over een langere periode afspeelt. Om de dikte van het boek wat binnen de perken te houden wordt er dan ook regelmatig voor gekozen om te springen in de tijd. Een reis van een week lees je in enkele korte zinnen. Alles springt wat van de hak op de tak. Aan overgangen wordt er weinig tot geen aandacht gegeven. Daarnaast is ook het tijdsgebruik in het boek niet altijd even standvastig. De ene keer spreken we over maanden, de volgende keer over manen. Het had allemaal wat consistenter geweest als dezelfde tijdsmeting gebruikt werd.


Bloed en beenderen wordt vertelt vanuit drie verschillende oogpunten. Hoofdpersonage Zélie, kroonprins Inan en prinses Amari. Verschillende vertellers in een verhaal zorgen vaak voor meer diepgang. Jammer genoeg bleef dit een beetje achterwege. Vooral het standpunt van Inan, toch wel de stem van de duistere kant in het verhaal, laat te wensen over. Er wordt te weinig aandacht gegeven aan zijn drijfredenen en zijn echte emoties. Daarnaast is Amari, zijn zus, een ijzersterk personage wiens karakter je doorheen het verhaal een ware evolutie ziet doormaken. Amari vecht voor haar geloof en overtuigingen en heeft in tegenstelling tot hoofdpersonage Zélie heel wat te verliezen. Amari draagt als het ware een groot deel van het verhaal.

Maar... en dit is een belangrijke maar, waardoor het verhaal toch een extra ster van mij kreeg. Bloed en beenderen speelt zich af in een Afrikaans geïnspireerde fantasie wereld en heeft ook oog voor de effectieve gevaarlijke situatie voor mensen met een andere huidskleur. Ik denk eerlijk gezegd dat je Bloed en beenderen het fantasy antwoord mag noemen op The Hate U give. Het behandelt dezelfde onderwerpen van racisme en onderdrukking, maar in een verzonnen setting. En daarom is het boek net zo belangrijk en een must read!

Eindconclusie Bloed en beenderen?

Bloed en beenderen moet je niet lezen als je opzoek bent naar een vernieuwde, fantasy reeks. Het verhaal is een klassiek, voortkabbelend YA verhaal. Je moet Bloed en beenderen echter wel een kans geven omdat het mijns inziens het fantasy antwoord is op The Hate U give. Een verhaal over racisme, rassenhaat en onderdrukking. De angst druipt met momenten van de pagina's. Lees Bloed en Beenderen niet als een fantasy boek, maar als een verhaal dat door onze dagelijkse realiteit werd geïnspireerd.