speciaal einde

Korte inhoud

“Eenmaal in de galerie werden we naar het schilderij geleid, als een nerveuze drom die zich op een kermis een weg zoekt door het spookhuis”

Alicia Berenson bevindt zich in ‘The Grove’ een instelling voor psychiatrische patiënten. Zes jaar geleden vermoordde zij haar echtgenoot Gabriel Berenson. Gabriel was een succesvol mode fotograaf en zij kunstenares, volgens hun vrienden en familie hadden ze het perfecte huwelijk. Waarom zij hem vermoordde weet niemand want zij zwijgt in alle talen sinds het gebeurde. Na de moord heeft zij het schilderij ‘Alkestis’ gemaakt, een soort van zelfportret. Door alle media aandacht rond de moord op Gabriel Berenson werden Alicia’s kunstwerken plotsklaps populair en stegen ze in waarde. Hier maakte haar galeriehouder gebruik van.

“Het betekent dat ik vind dat Freud het in bepaalde opzichten mis had. Ik geloof niet dat een therapeut ooit volkomen leeg blad kan zijn, zoals Freud wilde.”

Theo Faber, psychotherapeut en nieuwe medewerker in de ‘The Grove’ doet nog een laatste poging om tot Alicia door te dringen. Hij wil te weten komen wat er gebeurd is zes jaar geleden en wat haar motief was om haar echtgenoot te vermoorden.

Conclusie

Alex Michaelides, afkomstig uit Cyprus, studeerde naast psychotherapie ook nog eens Engelse literatuur in Cambridge en scenarioschrijven in LA. Hij schreef reeds verschillende filmscenario’s waaronder ‘The Devil You Know’ en ‘Brits Are Coming’. De Stille Patiënt is zijn thrillerdebuut. Ik vind het altijd wel spannend om een debuut te lezen en zeker wanneer het reeds in 15 talen vertaald is en de filmrechten ook nog eens verkocht zijn. Mijn verwachtingen waren dus zeer hoog.

Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven: Theo de psychotherapeut en Alicia Berenson de patiënt. Vooral Theo komt aan het woord, met tussenin af en toe Alicia. Alicia vertelt haar verhaal in dagboekvorm. Dit zorgt niet alleen voor afwisseling in het verhaal, maar houdt de lezer ook getriggerd om verder te lezen. Want Alicia vertelt beetje bij beetje wat zes jaar geleden gebeurde in de maanden die vooraf gingen aan de moord.

Wanneer Theo aan het woord is, kunnen we hem volgen tijdens zijn proces om Alicia te helpen. Het lijkt wel als een obsessie van hem. Door het verhaal op deze manier te vertellen leer je beide personages grondig kennen en krijgt het verhaal veel diepgang.

Wat ik een beetje jammer vond, was dat er niet veel verschil was in schrijfwijze tussen de stukken waarin Theo aan het woord was en in de stukken waarin we Alicia konden volgen. Ik mistte in de dagboekfragmenten het emotionelere aspect, die meestal wel kenmerkend is bij vrouwen wanneer zij hun verhaal doen. Ook mist het verhaal door de diepgang de snelheid die we gewoon zijn van een thriller. Sommige thrillerfans zouden hier wel eens kunnen afhaken omdat zij nu net die kenmerkende snelheid missen. Niet doen zou ik zeggen, want plot is dan wel weer onverwacht en origineel. Dus niet ongeduldig worden, maar blijven genieten van dit bijzonder verhaal is hier de boodschap.

De auteur heeft een beeldende schrijfstijl, je merkt zo dat hij ervaring heeft met het schrijven van scenario’s, je kunt je als lezer alles zo voor het oog halen. Het is net alsof je naar een film kijkt in plaats van een boek leest.

De auteur steekt zijn Cypriotische achtergrond niet onder stoelen of banken wat toch wel voor dat extra toetsje zorgt in De Stille Patiënt. Hij verwerkt namelijk heel wat verwijzingen naar de Griekse en Cypriotische cultuur in het verhaal, zo zijn er verwijzingen naar Griekse treurdichten (Alkestis), Diomedes (Griekse mythologie) en het hoofdpersonage vergelijkt zijn lot met die van een Grieks treurdicht. Af en toe vroeg ik mij ook af of stukken van het boek autobiografisch waren, maar hier ben ik nog niet helemaal uit. Het is wel duidelijk dat de auteur zijn inspiratie gehaald heeft uit zijn persoonlijke ervaringen, wat het allemaal zeer geloofwaardig maakt.

Het verhaal heeft een onverwacht en origineel einde. Deze zullen jullie zeker niet zien aankomen en maakt van De Stille Patiënt toch wel een intelligente thriller. Ik heb van deze thriller genoten, maar ik twijfel toch nog of hij voldeed aan mijn hoge verwachtingen die ik had voordat ik eraan begon. Waarschijnlijk lagen deze iets te hoog. Het boek bevat zeer veel goede elementen, maar er is nog ruimte voor verbetering. Ik ben niet helemaal overtuigd van de schrijfwijze. Maar dit is dan ook nog maar een debuut en al bij al zo slecht nog niet. Ik ben nu al benieuwd naar de volgende Alex Michaelides thriller. Ik scoor dit boek een vier sterren.

Silke Wimme - recensent De Perfecte Buren