ingenieus plot

The Puppet Master was het eerste deel van de razend spannende serie met Poe Washington als hoofdpersonage. Naast Poe leren we er ook nog Tilly Bradshaw en Stephanie Flynn kennen die samen op zoek gaan naar de 'brandoffer-moordenaar'. Elk slachtoffer van de brandoffer-moordenaar wordt verbrand teruggevonden in een cirkel van steen. De modus operandi is zeer specifiek: de stenen cirkels, de slachtoffers zijn steeds oudere mannen en de werkwijze is altijd dezelfde. Op het lichaam van het laatste slachtoffer staat bovendien de naam van rechercheur Poe gekerfd. Samen met Tilly en Stephanie bundelen zij hun unieke talenten en gaan ze op zoek naar de dader.
Poe Washington is een zeer gedreven man met een innerlijke radar waarmee hij snel onrechtvaardigheid kan opsporen. Hij heeft een uitgesproken mening over wat vergelding is en doet er alles aan om een collega te verdedigen. Bovendien heeft hij een hekel aan mensen die respectloos zijn.
Tilly Bradshaw is data analist voor de NCA (National Crime Agency) en geniaal met zowel cijfers als computer data. Ze heeft een autisme spectrum stoornis waardoor ze weinig sociale vaardigheden kent en er ook vaak gênante situaties ontstaan gezien ze er alles eerlijk uitflapt zonder het al te veel te verbloemen.
Inspecteur Stephanie Flynn is Poe’s meerdere. Ze is een capabele, methodische en trouwe chef die steeds strikt het protocol opvolgt. Zij zorgt voor enige balans bij Poe’s ongedisciplineerde handelingen en heeft een positieve invloed in het team.

Zwarte Zomer is M.W. Cravens tweede deel over Poe Washington en Tilly Bradshaw. Jared Keaton werd zes jaar geleden schuldig bevonden aan de brutale moord op zijn dochter Elisabeth. Hoewel haar lichaam nooit gevonden werd, werd Jared toch veroordeeld. Poe was destijds de leidinggevende inspecteur van de zaak. Nu zes jaar later duikt er een jonge vrouw op in het politiebureau van Cumbria die beweert Elisabeth te zijn. Hierdoor kan Poe in de problemen komen. Als de vrouw de waarheid spreekt, heeft Poe destijds een slecht onderzoek uitgevoerd en zal de zaak heropend worden. Samen met Tilly begint Poe een nieuw onderzoek om de waarheid aan het licht te brengen, maar het wordt een race tegen de tijd.

M.W.Craven schreef reeds meerdere thrillers en is in de UK geen onbekende meer. Verscheidene van zijn boeken werden bestsellers en met Black Summer won hij de Gold Dagger Award 2019. Ik was deze keer niet nieuwsgierig naar het boek door de korte inhoud, de cover of de titel, maar ik werd vooral aangetrokken door de familienaam van de auteur. De naam Craven past gewoon bij een steengoede thriller. Bovendien zag ik in verschillende recensies de opmerkingen terugkomen dat, indien de serie verfilmd zou worden, lezers Idris Elba als Washington Poe zagen. Als fan van Idris werd ik dan ook zeer benieuwd naar deze serie.
Hoewel ik het een zeer goed boek vond, vond ik het moeilijk om in het verhaal te komen, gezien dit reeds deel twee is in de Washington Poe-serie. Deel één is nog niet vertaald in het Nederlands en heb ik ook nog niet gelezen. Toen ik aan Zwarte Zomer begon kreeg ik dan ook af en toe het gevoel iets te missen om het verhaal beter te begrijpen. Er zijn namelijk in het begin van het verhaal heel wat verwijzingen naar de brandoffer-dader. Bovendien worden de personages Stefanie Flynn, Poe Washington en Tilly Bradshaw niet meer geïntroduceerd, de auteur gaat ervan uit dat de lezer hen reeds kent. Daarom de korte samenvatting van The Puppetmaster aan het begin van deze recensie.

Zwarte zomer is een bijzondere thriller, de hoofdpersonages zijn niet de typische rechercheurs zoals we die kennen van verscheidene andere thriller series zoals bijvoorbeeld de norse carrière beluste vrouwelijke hoofdinspecteur, die van buiten een ruwe bolster lijkt te zijn maar binnenin een hart van goud heeft. M.W.Craven zal het cliché doorbreken door te werken met originele personages. Tilly Bradshaw is een buitengewoon personage, door haar autisme heeft ze weinig sociale vaardigheden en flapt ze er alles uit wat vaak tot grappige situaties leidt. De auteur slaagt erin om dit bovendien zonder enige overdrijving te doen en zonder autistische mensen belachelijk te maken. Tilly blijkt een genie te zijn en is precies een soort superwoman die alles kan, zelfs het onmogelijke is voor haar mogelijk. Haar personage wordt op een realistische manier weergegeven en ik ben zeker dat iedereen haar leuk zal vinden!
Hiernaast is ook Poe Washington is een interessant personage, hij is niet de typische rechercheur zoals we die kennen uit andere thrillers, hij is niet carrière belust en voor hem is gerechtigheid het belangrijkste. Bovendien heeft hij een bijzonder speurdersinstinct. Ik vind het knap en gedurfd, hoe de auteur het stereotype beeld van de rechercheurs die we kennen uit andere thrillers doorbreekt en zelf enkele bijzondere hoofdpersonages te creëert.

Het verhaal begint met een epiloog waarbij er een sprong gemaakt wordt in de toekomst door twee weken vooruit te springen. Op deze manier wordt er voor de lezer al een kleine tip van de sluier opgelicht over de plot. Hierna is het verhaal opgedeeld in vele kortere hoofdstukken waarin de spanning te snijden is door de vele onverwachte wendingen. Hierdoor hinderde het niet dat je reeds van in de epiloog iets over de uiteindelijke plot weet. M.W.Craven heeft met Zwarte zomer een bloedstollende thriller geschreven waarbij je op het puntje van je stoel gaat zitten. Hij slaagt er bovendien in om op fantastische wijze spanning te mengen met de nodige sarcastische humor wat mij goed is bevallen. Hiernaast heeft hij ook oog voor de omgeving. Je merkt zo dat de auteur een grote liefde heeft voor Cumbria waar het verhaaal zich grotendeels afspeelde. Na het lezen van Zwarte zomer heb ik echt zin gekregen om er op vakantie te gaan. Het boek is geschreven met veel oog voor detail, want hoewel het boek fictie is en niet gebaseerd werd op waargebeurde feiten kloppen de vele kleine details, zo heeft John Schneeberger echt bestaan en de nucleaire bunkers in de omgeving van Cumbria ook. Voor mij is dit steeds een meerwaarde wanneer elk onderdeel van een boek klopt en realistisch is, ook al is het fictie.
Alleen jammer van de vertaling, deze zal voor Belgische lezers als te Hollands aangevoeld worden. Woorden zoals bijvoorbeeld Pakkie-an, Kloffie, Mesjokke zijn voor ons vreemd en ik heb bij sommige woorden zelfs hun betekenis moeten opzoeken. Misschien kan de vertaler hier in de toekomst toch rekening mee houden, gezien M.W. Craven toch een bepaald gevoel van humor in zijn teksten legt, die op deze manier verloren zou kunnen gaan.

Dit is een geniale thriller, met gevoel voor humor en briljante personages. Moest ik alleen maar het verhaal scoren zou dit een 5 sterren worden. Maar de vertaling vond ik niet zo goed en gezien dit deel twee is en deel één niet werd vertaald mis je toch heel wat op inhoudelijk vlak, jammer. Daarom een gemiddelde van vier sterren ****