Hooked

Onderwerp van Het Wolfgetal is een magische pubervriendschap aan het eind van de twintigste eeuw, zwart magisch. Ondanks dat Vikki niet de verteller is, is zij in de vriendschap de leidende puber. Al direct in de eerste zin wordt duidelijk dat zij de confrontatie en manipulatie niet schuwt. De naamloze hoofdpersoon raakt volledig onder haar betovering.

In een eveneens naamloze provinciestad groeien de meisjes op. Als ze elf zijn komen ze voor het eerst met elkaar in contact en worden onafscheidelijke vriendinnen. Waar de hoofdpersoon uit een gedegen, rustig gezin komt, wordt Vikki door haar fladderende moeder totaal losgelaten. In de zoektocht naar volwassenheid raakt Vikki zichzelf volledig kwijt. Haar gedrag wordt steeds destructiever, grenzen worden verlegd. Het wachten is op een climax.

De korte hoofdstukken zijn alle vanuit het ik-perspectief geschreven. Zinnen uit een autopsierapport zorgen voor onderbreken de verteller. Tot halverwege het boek blijft het gissen wie het lichaam toebehoort dat in het rapport wordt beschreven. De observaties van de verteller over de ontsporende Vikki worden schurend en scherp neergezet. Haar claimend gedrag, haar jaloezie worden opgemerkt, maar beperken niet in de adoratie van de naamloze puber.

Laura van der Haar zet het decor waarin het verhaal zich afspeelt beeldend neer. Verwijzingen naar muziek en gadgets uit de jaren negentig zorgen voor herkenning voor degenen die zelf puber waren in deze tijd. De deprimerende beschrijving van de omgeving voegt toe aan het drama dat op handen is. De schrijfstijl sluit volledig aan bij de gedachtewereld van een puber. De lezer kruipt via de pen van Van der Haar zo in de huid van een pubermeisje. Door haar rake schrijfstijl is het nooit een vraag waarom de verteller zich niet onttrekt aan de invloed van Vikki.

Hoewel de spanning in het tweede deel, na de onthulling van het onderwerp van de autopsie, enigszins afneemt, blijft het verhaal beklemmend. De vraag blijft wat er nu precies is gebeurd. Hier wordt veel aan de fantasie van de lezer overgelaten.

Pas aan het eind van het boek wordt de titel verklaard. Het wolfgetal is de grootheid die het aantal vlekken op de zon meet. De “ik” geeft aan dat ondanks dat het slecht is om rechtstreeks in de zon te kijken, haar blik op andere zaken zoals sterren en maan richten alleen maar saai is. En daarmee is direct de basis van de ontsporende pubervriendschap verklaard.