Lezersrecensie
De zoektocht naar een verloren identiteit
De Fransman Jean-Christophe Grangé is een begenadigd schrijver met meer dan acht miljoen verkochte boeken. Na onder andere Duivelseed, Godenstemmen en Bloeddorstige driften is de thriller De passagier verschenen bij uitgeverij De Geus. Ondanks zijn eerdere successen was dit mijn eerste kennismaking met de Franse auteur.
Psychiater Mathias Freire wordt tijdens zijn dienst wakker gebeld met de mededeling dat er een zwerver met geheugenverlies is aangetroffen. Diezelfde nacht wordt erbij hetzelfde spoor een lijk met een stierenkop aangetroffen. Het tafereel doet denken aan de Minotaurus uit de Griekse mythologie. Rechercheur Anais Chatelet heeft de leiding gekregen over de moordzaak, haar eerste grote zaak. Freire ontfermt zich over de zwerver met geheugenverlies en probeert zijn ware identiteit te ontdekken. Hier kruisen de paden van de rechercheur en de psychiater, zoals nog vele malen vaker zal gebeuren. Door een opeenstapeling van gebeurtenissen komt Freire erachter dat hij zelf lijdt aan hetzelfde ziektebeeld als de zwerver, hij heeft een andere identiteit aangenomen. Om de moordenaar te vinden, zal hij het spoor van zijn voorgaande identiteiten moeten volgen.
De thriller neemt je vervolgens mee in een achtbaan, een zoektocht naar de identiteit van Freire. De verschillende thema’s in het verhaal - onconventionele verhoortechnieken, duistere overheidszaken, verlies van identiteit – geven je genoeg stof tot nadenken. Als lezer zit je met dezelfde vragen als het hoofdpersonage, waardoor je meegesleept wordt in het verhaal. Zo nu en dan verwoordt Grangé op haast poëtische wijze de gedachten van Freire over zijn geheugenverlies. “Vervalser. Was er een betere baan voor een chronische bedrieger? Was hij niet de vervalser van zijn eigen bestaan?”
Het verhaal zit ingenieus in elkaar, echter het komt af en toe ongeloofwaardig over. De plotwendingen zijn vaak verrassend, toveren een glimlach op je gezicht, maar ze zijn soms vergezocht. Deze ongeloofwaardigheden storen daarentegen geen moment. De grote hoeveel details is wel storend, want dit vertraagt onnodig het verhaal. Grangé vertelt het verhaal in ruim 600 pagina’s, waar dit misschien ook in 400 pagina’s had gekund. Al met al wegen deze minpunten niet op tegen die ene prangende vraag waarop je absoluut het antwoord wilt hebben: Wie is Mathias Freire?
Psychiater Mathias Freire wordt tijdens zijn dienst wakker gebeld met de mededeling dat er een zwerver met geheugenverlies is aangetroffen. Diezelfde nacht wordt erbij hetzelfde spoor een lijk met een stierenkop aangetroffen. Het tafereel doet denken aan de Minotaurus uit de Griekse mythologie. Rechercheur Anais Chatelet heeft de leiding gekregen over de moordzaak, haar eerste grote zaak. Freire ontfermt zich over de zwerver met geheugenverlies en probeert zijn ware identiteit te ontdekken. Hier kruisen de paden van de rechercheur en de psychiater, zoals nog vele malen vaker zal gebeuren. Door een opeenstapeling van gebeurtenissen komt Freire erachter dat hij zelf lijdt aan hetzelfde ziektebeeld als de zwerver, hij heeft een andere identiteit aangenomen. Om de moordenaar te vinden, zal hij het spoor van zijn voorgaande identiteiten moeten volgen.
De thriller neemt je vervolgens mee in een achtbaan, een zoektocht naar de identiteit van Freire. De verschillende thema’s in het verhaal - onconventionele verhoortechnieken, duistere overheidszaken, verlies van identiteit – geven je genoeg stof tot nadenken. Als lezer zit je met dezelfde vragen als het hoofdpersonage, waardoor je meegesleept wordt in het verhaal. Zo nu en dan verwoordt Grangé op haast poëtische wijze de gedachten van Freire over zijn geheugenverlies. “Vervalser. Was er een betere baan voor een chronische bedrieger? Was hij niet de vervalser van zijn eigen bestaan?”
Het verhaal zit ingenieus in elkaar, echter het komt af en toe ongeloofwaardig over. De plotwendingen zijn vaak verrassend, toveren een glimlach op je gezicht, maar ze zijn soms vergezocht. Deze ongeloofwaardigheden storen daarentegen geen moment. De grote hoeveel details is wel storend, want dit vertraagt onnodig het verhaal. Grangé vertelt het verhaal in ruim 600 pagina’s, waar dit misschien ook in 400 pagina’s had gekund. Al met al wegen deze minpunten niet op tegen die ene prangende vraag waarop je absoluut het antwoord wilt hebben: Wie is Mathias Freire?
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Sjors Bloem
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
