Bzzzt, bzzzzzzt

Bzzzt, bzzzt, bzzzzzzt. Ja, Guido rolde er lekker makkelijk doorheen. Maar ik als lezer niet bepaald. Wat een vermoeiend boek.

Het korte overzicht waar het verhaal over ging sprak mij aan. Een man op een trip die worstelt met de dood van zijn moeder. En waarbij de ander het echte doel kent van de problemen van het geheime project. Een trip die zich afspeelt in de nabije toekomts, waarin we een basisinkomen hebben, zelfrijdende auto's ( en wat die allemaal wel niet kunnen!), zorgrobots en gefrummel met geheugens.

Het boek voldeed totaal niet aan mijn verwachting. Ik had een gestructureerd verhaal verwacht met een mooie opbouw, maar het is een vreemd verhaal waar ik niet veel mee kan. Er staan zinnen in van vele regels, wat ik persoonlijk niet echt prettig vind. Dat er zorgrobots bestaan en robots bij de checkin van hotels kan ik nog wel aan. Maar dat die robot plots een luikje heeft waar je je was in kan doen gaat mij al iets te ver. De zelf rijdende auto kan ik ook nog wel waarderen. Dat die mensen / reacties etc kan lezen en intrepreteren kan ik ook nog aan. Maar wat er nog meer kan gebeuren in zo'n auto gaat mij net te ver.

Er zijn vast mensen die helemaal lyrisch zijn over dit verhaal, maar ik hoor hier niet bij. Ik hou meer van een boek met een mooie opbouw, een gebeurtenis en eventueel nog wat naebben van die gebeurtenis. Waar ik me kan inleven in iemand. Wat die persoon mee maakt. Hoe die persoon met een situatie omging. Maar dit verhaal. Ik vond het echt helemaal nergens over gaan.

Het boek krijgt van mij 2 sterren omdat er toch zo nu en dan een stukje humor in zat. Hoewel dat stukje humor niets toevoegde aan het verhaal. Ja, om vol te houden wellicht. I