Meesterwerk of mislukking?

Vlot geschreven boek met interessante thematiek: geheugen en identiteit. Wie ben je als je je geschiedenis kwijtraakt of als deze vervangen wordt door een andere? Deze vragen komen aan de orde in een doldwaas verhaal dat begint met een hilarisch eerste hoofdstuk: de monoloog van een neurotische mopperkont. Jammer genoeg verliest het verhaal in de daarop volgende hoofdstukken aan spanning: de op zichzelf niet onaardige (en altijd goed geschreven) stukken over moderne kunst, de dementerende moeder, het werk op het archief, de reis met Lennox, ze hangen op dat moment voor de lezer nog als los zand aan elkaar. De auteur biedt te weinig informatie over de ‘plot’ om de spanning vast te houden. Misschien is dat ook zijn bedoeling, maar dan is het succes van zijn poging tegelijk een mislukking. Als lezer wil je geen 200 bladzijden lezen zonder te weten waar het toe leidt. Ik heb het dan ook bijna opgegeven, vooral bij het begin van het stuk over het klooster: ‘Waar moet ik beginnen - ik moet verdergaan met vroeger.’ Wat een futloze tekst! Als de verteller al geen zin meer in heeft, waarom zou ik als lezer dan nog moeite doen? Maar goed, ik las door. De hoofdstukken daarna bevatten weer aardige stukken (vooral de eigenwijze autorobot is weer leuk, het verhaal over de moeder aandoenlijk) maar hebben nog steeds weinig verband. De vele herhalingen beginnen te irriteren. Steeds weer een beschrijving van het landschap tijdens de reis: wat voegen die toe?
In de duizelingwekkende laatste paar bladzijden brengt de auteur alle(?) lijnen van het verhaal samen, alsof hij wil zeggen: jullie willen een plot? Nou alsjeblieft, hier heb je er een. Jammer dat het nauwelijks nog te ontwarren is. Klopt het allemaal wel? Geen idee. Wie zijn opeens ‘we’ in het laatste fragment? Heel in het begin en ergens halverwege gaat de verteller opeens in gesprek met een andere persoon, wie is dat? Er blijven voor mij veel te veel vragen open.
En dan nog dit: waarom doet de auteur, ook hij, mee aan die rare mode om geen aanhalingstekens te gebruiken bij gesproken tekst? Het is verwarrend en is nergens goed voor.