Vaag, vager, vaagst

Zelden zo’n vaag boek gelezen. Het eerste deel bevat de herinneringen van Remi in de Westhoek in Belgie, afgewisseld met gesprekken van de verteller met dezelfde Remi, vijftig jaar later. Zeer fragmentarisch en versnipperd. Er zit nauwelijks lijn in. Zweverige verhalen over hoe de mens of zijn lot beinvloed worden door daimonen, het verleden en de toekomst(?). Losse flodders zoals over een lezing van Ben Okri. Weet de auteur zelf eigenlijk wel waar hij het over wil hebben? Remi wordt naar Congo gedreven om mensen te genezen, zichzelf, zijn ouders, zijn nonkel? Maar waarvan? De oorlogstrauma’s? Waarom in godsnaam in Congo? Het blijft allemaal vaag.