Langdradig

Hercule Poirot is het meest irritante personage dat ik ooit ben tegengekomen in een boek. Betweterig, eigenzinnig en langdradig. Samen met politieagent Catchpool gaat hij op zoek naar de moordenaar. Hij biedt zijn hulp niet aan, maar dringt zichzelf op. Catchpool daarentegen is erg onzeker, haast onderdanig, en neemt de hulp van deze ervaren inspecteur maar wat graag aan.

Het motief van de moordenaar is voor iedereen een compleet mysterie. Waarom deze drie slachtoffers die op het eerste gezicht niets gemeen hebben? Al snel zitten Catchpool en Poirot op de goede weg om dit mysterie te ontrafelen. Maar hoe snel zij ook zijn, de vaart zit er in het boek maar niet in. Gelukkig is het boek niet helemaal vanuit het perspectief van Poirot geschreven, maar wordt aangenaam afgewisseld door Catchpool anders was ik tijdens het lezen in slaap gesukkeld.

Ja, het verhaal is goed, het plot is verrassend en zit vernuftig in elkaar. Maar wat duurt het ontzettend lang om daar te komen. Er is weinig actie en spanning, maar misschien past dat bij uitstek bij een ‘Agatha Christie’. De laatste bladzijdes heb ik zuchtend gelezen, want Poirot die een pleidooi houdt of iets uit de doeken doet is erg slaapverwekkend.
Nee, doe mij dan maar een goede thriller met veel spanning en een beetje actie. Zonder Poirot graag!