Diep ontroerd

Estee probeert zichzelf en de wereld te begrijpen, ze vecht met haar gevoelens, wordt door niemand begrepen of voldoende gehoord, behalve door haar jongere broertje Remy. Van haar ouders of andere familie hoeft ze niets te verwachten, (Estee is anders, ‘van wie ze dat heeft weet ik niet’ is een gezegde dat ze regelmatig heeft moeten horen). Ze kan niemand om zich heen velen, probeert dat voor zichzelf te analyseren in een eindeloze woordenstroom waarin ze op alles en iedereen wat aan te merken heeft, maar vooral op zichzelf. Wanneer Remy een vriendinnetje krijgt valt haar laatste veiligheid weg.
Alex Boogers heeft me diep ontroerd. De onmacht van een eenzaam, intelligent meisje wordt keihard, rauw en liefdevol tegelijk beschreven. De onschuldige jonge Remy is aan het eind van het verhaal voor zijn leven getekend. Als lezer leef je met Estee en Remy mee en wil je onmiddellijk verder in het volgende boek: “Het waanzinnige van sneeuw”.