Rozen verwelken, schepen vergaan...

Martha Wallace vertrekt vanuit Amerika naar Ierland om op zoek te gaan naar haar biologische moeder. In Dublin loopt ze onverwacht JP Deverill tegen het lijf.
In een oogopslag herkennen ze elkaar als zielsverwant en kijken uit naar een toekomst samen.
“Er was onmiskenbaar sprake van een band, van een stilzwijgend wederzijds begrip.”
Is het lot hen goed gezind?

Kitty heeft een rustig bestaan opgebouwd met haar echtgenoot Robert, hun dochter Florence en haar halfbroer JP. Zelfs dat ze pacht moet betalen aan haar vroegere beste vriendin Bridie heeft ze naast zich neer gelegd.
Alleen is het met haar rust gedaan als Jack ineens weer in Ballinakelly verschijnt, met zijn vrouw en kinderen. Ze heeft hem nooit kunnen vergeten…
“Maar Kitty wordt niet gelukkig totdat ze inziet dat haar thuis dáár is waar de liefde woont.”

Bridie probeert haar draai als kasteelvrouw van Kasteel Deverill te vinden, maar mist haar vriendinnen. Ook van haar echtgenoot krijgt ze niet de steun waar ze op had gehoopt.
“Ze wilde naar het bos, om daar, tussen de bomen, op zoek te gaan naar de Bridie van vroeger, naar het meisje dat ze ooit was geweest en dat onder haar rijke, dure kleren leek te zijn verdwenen.”
In Kasteel Deverill heerst nog steeds de vloek van Maggie O’Leary en dwalen de geesten van de mannen van Deverill nog steeds rond, in gezelschap van Adeline.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog keer Celia terug naar London. Samen met haar familie en vrienden rouwt ze om de verliezen die de oorlog heeft gemaakt en probeert ze weer een bestaan in Engeland op te bouwen.

Het blijft roerig in, rondom en bij de mensen van kasteel Deverill en Ballinakelly. Zal de rust ooit weer terug keren?

“Waarom vasthouden aan de pijn en het verdriet uit het verleden als we het ook kunnen loslaten?”


Mocht het al even geleden zijn dat je deel 2 van deze trilogie hebt gelezen, stap rustig in de wereld van deel 3.
Santa Montefiore weet weer alles met een zodanige pracht te omschrijven dat je je meteen weer in de groene glooiende heuvels van Ierland waant.
Door dingen uit het verleden terug te laten komen vanuit een ander personage word je weer helemaal op de hoogte gebracht van wat er voorafgaand is gebeurd.
De flashbacks zijn subliem door het verhaal heen verweven. Je hebt nauwelijks door dat je iets van eerder opnieuw aan het lezen en beleven bent.
Het enige wat niet goed te plaatsen is, is de titel. Eigenlijk komt dat nergens terug in het verhaal. De subtitel is veel beter en treffender.
Je leeft met alle personages mee. Verdriet, blijdschap, liefde, haat, alle emoties zitten in het verhaal.
Waar je eerst iemand vervloekt, heb je er later weer medelijden mee. De opeenvolgende verschillende emoties laten je door het verhaal heen vliegen.
Een waardige en geweldige afsluiting van een prachtige trilogie!

Met dank aan Libelle en De Boekerij voor het vooruitlees manuscript.