Echo

Na het in een ruk uitlezen van Hex keek ik uit naar het lezen van Echo. De proloog is in tijd bijna het einde van het verhaal en zó spannend dat je wil weten wat er is gebeurd en door blijft lezen. Daar zitten alleen wel zo’n 600 bladzijdes tussen en dat had best wat korter gekund. Het verhaal van Nick, die zwaargewond en bezeten van een bergbeklimming terugkomt, en zijn vriend Sam is hier en daar wat langdradig en door de technisch inhoudelijke omschrijvingen van bergbeklimmingen niet altijd goed te volgen. De schrijfstijl is steeds in dagboekvorm van de verschillende vertellende personen, meestal vanuit het perspectief van Nick en Sam. Er komt veel spreektaal in voor, engelse uitspraken (omdat Sam Amerikaans is) en de zinsopbouw is hierdoor soms verwarrend, dit moet je wel liggen en kan irriteren. Het verhaal is wel erg onderhoudend, er gebeurt veel. Het is niet altijd duidelijk wat echt of hallucinatie is, maar wellicht is dit door de schrijver zo bedoeld en mogen we er zelf nog over nadenken.