Familiebanden

“Broer” is het Boekenweekgeschenk 2016. De novelle heeft volgens Gerritsen “het gebrek aan zelfkennis” en de “onderschatting van de verbondenheid met de familie” als onderwerp.

Olivia is financieel directeur bij Kyvon Serviezen. Ze is getrouwd met een tandarts, heeft twee zonen en woont in een prachtig huis. Kortom: dit lijkt een geslaagd leven. Ze heeft een broer, Marcus, waar ze weinig contact mee heeft. Ze weet eigenlijk niet eens waar hij woont. Marcus woont in een caravan of een vakantiehuisje en noemt zich wandelcoach. Binnen Olivia’s gezin wordt op een denigrerende manier over Marcus gesproken.

Marcus is suikerpatiënt en verwaarloost zijn ziekte mede doordat hij bang is voor ziekenhuizen. Op een dag belt hij in paniek Olivia op met de mededeling dat ze gaan bekijken of ze zijn been kunnen behouden of niet. Na dit telefoontje verlaat Olivia wanhopig de aandeelhoudersvergadering en gaat naar Marcus in een poging om hem te redden. Olivia herkent eerst haar broer niet in het ziekenhuis. Ze is er behoorlijk van onderste boven als ze ziet dat ze Marcus’ been niet hebben kunnen redden. “Hoe kon ze een been missen van een man die ze in zijn geheel nooit miste?”

Tot haar eigen verbazing nodigt ze Marcus uit om tijdelijk bij haar gezin in huis te komen wonen tijdens zijn revalidatie. Haar gezin moet er even aan wennen, maar kan het steeds beter vinden met Marcus. Ook Olivia’s collega’s vinden Marcus erg sympathiek. “Toen drong het pas tot haar door. Iedereen kon met haar broer overweg, alleen zij niet. Ze huilde.”

En dan is daar ineens het einde, voor mij een beetje te plotseling. Heb ik iets gemist? Olivia voelt de fantoompijn van Marcus en lijkt daardoor dichter bij haar broer gekomen te zijn. “Zachtjes bungelde ze met haar benen, als een kind. Ze keek naar beneden en zag dat het ene been van haar broer voorzichtig mee bewoog.” Maar voelt ze zich nou inderdaad meer met haar broer verbonden? Kijkt ze nu anders tegen haar familie aan? Voor mij maakt Gerritsen dit helaas niet helemaal duidelijk.

De kaft van het boek past mooi bij de inhoud van het boek. Erg mooi gedaan. De dialogen zijn natuurlijk en soms ook erg geestig. Dit was mijn eerste kennismaking met Esther Gerritsen. Ik ben zeker van plan om meer werk van haar te lezen.