Duistere sfeer, intrigerend einde

“Mama? Mama? Mama? Wie ben ik?” gilt Sarah’s dochter Kirstie. Kirstie denkt dat ze haar overleden identieke tweelingzusje Lydia is.

Lydia is een jaar geleden bij een ongeluk om het leven gekomen. De wereld van Sarah en haar man Angus stortte in. Na deze dramatische ervaring besluiten zij om vanuit Londen te verhuizen naar een klein eilandje op de Schotse Hebriden dat Angus van zijn oma geërfd heeft. Zij hopen daar hun leven als gezin weer op te pakken. Maar dit blijkt ijdele hoop: Kirstie lijdt aan nachtmerries, is ervan overtuigd dat ze haar overleden zusje is en gedraagt zich steeds vreemder. Sarah en Angus zijn wanhopig, maar kunnen hun twijfels niet delen met elkaar. Hun relatie komt onder hoge druk te staan. Wat houden zij geheim voor elkaar? Hebben ze inderdaad een vreselijk fout gemaakt en de identiteit van Lydia met die van Kirstie verwisseld?

"IJstweeling" staat op naam van S.K. Tremayne, pseudoniem van de Britse journalist en schrijver Sean Thomas (Wikipedia). Sean Thomas schreef ook een aantal religieuze thrillers onder pseudoniem van Tom Knox. Andere werken schreef hij onder zijn eigen naam.

“IJstweeling” is grotendeels geschreven in de ik-vorm, vanuit het perspectief van Sarah. We krijgen daarmee vooral haar waarheid voorgespiegeld. Een kleiner gedeelte van het verhaal is vanuit het perspectief van Angus geschreven, in de derde persoon. Het boek is spannend, niet eens door spannende gebeurtenissen die elkaar opvolgen, maar vooral door een geheimzinnige sfeer die in het boek opgebouwd wordt. Soms ijzingwekkend… Ook de beschrijvingen van de Schotse Hebriden dragen hieraan bij. Tremayne beschrijft de natuur en de weersomstandigheden fantastisch: je ruikt bijna zelf de zeewier en hoort de wind om het huis gieren, maar deze beschrijvingen dragen ook bij aan de mysterieuze sfeer.

Doordat het grootste gedeelte van het boek vanuit het perspectief van Sarah geschreven is, identificeer je je in eerste instantie het meest met haar en ga je mee met haar beleving. Toch stond ik op een bepaald moment niet meer zo positief tegenover het karakter Sarah. Hoewel Angus niet het karakter is dat op de meest positieve manier wordt neergezet, kon ik me toch steeds meer in hem verplaatsen en ging ik hem meer waarderen. Gezien de loop van het verhaal naar het einde toe is dit prachtig gedaan door Tremayne.

Het boek heeft een intrigerend, onverwachts einde dat toch geloofwaardig is. Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats. Hoewel er toch nog vragen zijn: wat is er nou écht gebeurd? Dit is een boek dat ik nog wel een keer zou willen lezen om te ontdekken welke aanwijzingen ik tussen de regels door mogelijk gemist heb. Ook nadat ik dit boek uitgelezen had, bleef het me nog bezighouden: wat is nou precies de waarheid? Ik ben erg benieuwd naar een ander boek van deze S.K. Tremayne!