Tsja, als je er zoveel over hoort, dan lees je zelf ook maar de Da Vinci Code, ook al zijn thrillers niet m'n favoriete genre. Het is geschreven in soepel Engels en leest als een trein, maar is ook uitermate ergelijk. Ten eerste zijn daar wat ik noem de 'reisgids'-beschrijvingen van allerhande gebouwen: er kan geen monument opdoemen of we komen het bouwjaar en het aantal tegels te weten. Als ik een reisgids wil lezen, koop ik wel een reisgids. Ten tweede zijn de beschreven emoties van een clichéniveau zoals dat al in honderden thrillers voorkomt: 'happily ever after'.
Als daar allemaal nog overheen valt te komen, is ook de plot enigszins vergezocht. Het idee van de bloedlijn van Christus is aardig, maar is een klein deel van de eigenlijke plot (ongelooflijk dat het Vaticaan zich daar zo druk over maakt). Alleen dus lezen als je van thrillers houdt met alle mogelijk clichés, en met reisgidsbeschrijvingen.