Hoeveel leed kan een mens verdragen?

Aangestoken door de aanbeveling op DWDD en andere media, recensies ben ik aan dit boek begonnen.
Op een prachtige manier beschrijft Hanya Yanagihara de vriendschap tussen 4 jongens en daarna ook de rol van Harold, een vaderfiguur voor één van de jongens, Jude, om deze jongen draait het boek voor een belangrijk deel.
Er wordt vooral ingespeeld op het gevoel van de lezer en daar ging het bij mij mis ruim over de helft, zoveel leed, pech, demonen en herhaling van de uitingen hiervan gingen mij tegenstaan en dan komt het idee boven dat zoveel bijna onmogelijk is voor één individu. Heel vreemd, want het overkomt mij niet, ik lees het alleen. Maar dan is de vraag: welk doel is gediend met de dosis erg, erger, ergst? Naar mijn mening had het een tandje minder gekund om dan toch die belangrijke boodschap: intense vriendschap in al zijn facetten over te brengen.

Het boek wegleggen was geen optie, want misschien zou het toch heel anders lopen dan gedacht en het liep ook anders, het laatste stuk maakte weer een deel goed, vandaar geen 3 maar 4 sterren voor dit boek.