Een gek snijdt vrouwen open. Een thema dat vaak gebruik wordt in thrillers. Blijkbaar spreekt het veel mensen aan en je kunt het aan Tess Gerritsen overlaten een en ander tot in de gruwelijke details te beschrijven. Want schrijven kan ze...
De booswicht moet natuurlijk gestraft worden en liefst niet te snel. Daartoe voert Tess een niet zo uitgeslapen stel rechercheurs op. Ze werken twintig uur per dag aan de zaak en in de vier uur dat ze thuis verblijven, zijn ze ook nog met de zaak bezig. De gevolgen laten zich raden: chronisch slaaptekort, lage tolerantiegrens tegenover elkaar en niet meer helder kunnen denken.
Zouden ze om vijf uur stoppen met hun werk, zich 's avonds lekker ontspannen en de volgende ochtend verkwikt weer opstaan met een frisse geest, zou de zaak veel sneller opgelost zijn, maar dan zou het wel een érg dun boekje worden.
En zo zegt een doodvermoeide rechercheur Moore op blz. 218: 'We hebben al duizend vraaggesprekken gevoerd. Ik geloof dat het tijd is om iedereen die iets met X te maken had onder de loep te nemen.'
Nou. dat idee had de gemiddelde lezer dus al 150 pagina's eerder.
En zo heb je als lezer vaker de gedachte van: 'Hè hè, kom je er ook achter?' zoals bijvoorbeeld over de werkplek van de dader.
Dat de engerd aan het eind de heldin te pakken krijgt, maar dat zij gelukkig op het nippertje bevrijd wordt, is blijkbar niet te vermijden in dit genre.
Uiteraard ontbreekt ook de uiterlijk lelijke vrouwelijke rechercheur niet, die ineens prachtige grijze ogen blijkt te hebben. Ook wordt er aan het eind weer, zoals in veel boeken en films, gebladerd in oude studenten-jaarboeken met fotootjes. En in de epiloog wordt nog een 'verrassende' onthulling gedaan over wie het tweede schot loste. Maar dat had iedereen (behalve de politie natuurlijk) ook al lang begrepen.
Kortom... als je dit boek gaat lezen: niet te veel nadenken... je gewoon mee laten voeren op de golven van spanning, dan leest dit boek lekker weg.