"Rare", zo wordt de hoofdpersoon van dit boek door iemand genoemd. Nou..dat is wel érg zwak uitgedrukt. Ze is behoorlijk gestoord. Elk geurtje en geluidje en elke gebeurtenis, ook alledaagse zoals het aantrekken van een jurk, veroorzaakt bij haar een scala van de meest heftige psychische en fysieke reacties. Een veegje lippenstift doet haar denken aan bloed, aan dieren in de val, aan de vossen die in het jachtseizoen krijsend langs de achterdeur van haar ouders renden. Een regenbuitje in de tuin doet haar in paniek naar binnen vluchten... de druppels branden als zuur op haar huid, de schrammen van de takken voelen alsof de vleugels van torren haar huis doorsnijden...(en dat voor een meid uit Engeland, waar het bijna altijd regent..). "Joh, stel je niet zo aan !", dacht ik vaak bij het lezen.
Zij is trouwens niet de enige 'rare' in dit boek, gewone mensen kom je in Tokio niet tegen, alleen de meest bizarre karikaturen, die de gruwelijkste dingen meemaken of meegemaakt hebben.
Op zich is deze manier van schrijven niet zo erg, hoogstens wat irritant, maar het gevolg is wel dat de ontknoping de mist in gaat. Want na bijna 400 bladzijden vol weerzinwekkendheden, was ik uiteindelijk zo immuum geworden, dat de ontknoping, die me in een normaal boek als een mokerslag zou hebben getroffen en me zeker verpletterd had achtergelaten, nu niet meer was dan de laatste gruwelijkheid uit een lange rij. Het gebeuren was verschrikkelijk, maar het deed me weinig meer.
En zo schiet Hayder haar doel voorbij en loopt, door overdosering, haar vijfde ster mis.