King doet het weer

Stephen King is als goede wijn: hoe ouder, hoe rijper, hoe beter. 22/11/1963 is daar het beste voorbeeld van. Het bewijs dat hij een buitengewoon verhalenverteller en schrijver is waarvoor ik met liefde de loftrompet luidt. Mensen die roepen dat Stephen King geen serieuze boeken schrijft, zouden dit boek verplicht moeten lezen. (Tot zover gelijk de discussie, want discussies over wat nu literatuur is vind ik dodelijk saai. Laten we liever boeken lezen mensen.)

22/11/1963 dus. De ouderen herkennen deze datum als de dag waarop John F. Kennedy werd vermoord. Het hele boek draait om die ene dag en eigenlijk ook weer niet. Het gaat over tijdreizen en eigenlijk ook weer niet. Het is vooral een prachtige inkijk in de wereld van Amerika in de jaren vijftig en zestig. Honderden bladzijdes lang waan je je in die tijd en strooit King met details die het hele plaatje compleet maken, zonder, (hoort u mij?) zonder, dat het ergens saai wordt. Dat is wat een geweldig boek fantastisch maakt en dat is waarom ik zo verdomd veel van lezen houd.