Lage verwachtingen, maar ontzettend tevreden!

Na het tweede deel, The Scorch Trials, waren mijn verwachtingen zeker niet hoog van dit boek. Ik had nog nooit gehad dat een tweede deel van een trilogie zo tegenviel ten opzichte van het eerste deel. En dit is dan ook de eerste keer dat ik het derde boek wel weer ontzettend goed vind.

Na de reactie van Mijn Brein is een Boekenkast op mijn review over 'The Scorch Trials' was ik bang voor het einde van dit boek, het kon niet veel goeds zijn. Maar toch viel het me allemaal heel erg mee. Misschien omdat ik bang was dat letterlijk geen enkele vraag beantwoord zou worden, bang dat het echt een verschrikkelijk einde zou zijn. Maar eigenlijk was ik zelf wel tevreden met het einde.
Ik had nooit verwacht dat ik nu hier zo zou zitten, een positief review schrijvend over het laatste deel.

Maar goed, over het boek zelf dus. Ik was zo blij dat Thomas weer de oude was, niet meer een Thomas waar ik me zo aan ergerde, maar weer een interessante Thomas. Ik kon wel schreeuwen van geluk toen ik dat merkte, het boek was nog niet verloren!
Er waren plottwisten, dit keer echt onverwacht en sommige stukken maakte je helemaal emotioneel, zoals pagina 250 voor degene die al weten wat er daar gebeurd en onderstaande quote was ook echt een moment dat ik de emotie goed voelde, wat ik soms wel miste in de vorige twee delen.

“Awww," Minho said. "That's almost as sweet as that time she slammed the end of a spear into your shuck face.”
― James Dashner, The Death Cure

Nu moet ik eerlijk zijn, er zijn teveel dingen waar geen antwoord op is gegeven, maar toch voelt het in mijn hoofd alsof het dat wel is. Ik denk dat er op precies genoeg antwoord is gegeven om het algemeen te snappen, en de rest je te blijven afvragen, maar op een goede manier. Het laat je erover nadenken, erbij stil staan. Er komt dan wel geen vierde deel, dit geeft je de kans om dat zelf te bedenken, zelf de antwoorden. Ik weet het niet, maar ik ben er blij mee.