Een dipje in de reeks

Dit boek heeft zijn positieve en negatieve punten.
Er zitten, ten eerste, een paar goede scènes in. Er zijn er twee die er voor mij uitschieten. De eerste is de scène waarin Jack naar zijn oude school terugkeert en overmand wordt door de herinneringen van zijn leertijd daar. De tegenstellingen die daar worden aangehaald, zijn knap verwoord. En als tweede blijven vooral de hoofdstukken hangen waarin Jack een spel go speelt. Blij dat ik het niet ben, want dat speelt lijkt me aartsmoeilijk... Zeker als de dood dan nog boven je hoofd hangt.
Verder zijn de nieuwe personages in dit boek, Ronin en Hana, ook erg aangenaam om te lezen. Het wordt op dit moment, na twee boeken buiten de samoerai-wereld, pas echt duidelijk hoe de meeste Japanners zich lijken (leken) te gedragen (in die tijd). De samoerai-klasse was tenslotte een soort adelstand, en het verschil is duidelijk te merken tegenover de rest van Japan. Het gedrag van de niet-samoerai komt toch iets aangenamer en minder strak over dan bij de samoerai.
En op zich is het verhaal ook nog best te pruimen. Maar helaas, er zijn ook een paar mindere zaken tussen.
In feite heeft dit boek niet echt veel te maken met de rest van de reeks. Dat is duidelijk te merken aan de continuïteit. De enige terugkerende personages uit de vorige boeken zijn Kazuki en zijn Schorpioenen (en daar zat niemand echt op te wachten), en aan het einde van het boek staat Jack nog even ver op zijn reis naar Nagasaki als aan het begin van het verhaal. Het is meer een opvullertje, zo te merken, gewoon omdat Bradford vijf boeken nodig had om de Vijf Ringen als titels te kunnen gebruiken. Want, laten we wel wezen, de verbanden die gelegd worden tussen vorige en volgende boeken, hadden evengoed op een andere manier en op een ander moment in de reeks geïntegreerd kunnen worden. Nadat je De Ring van Water hebt gelezen, blijft er dan ook een beetje een gevoel hangen van 'wat was nu het nut van dit boek? Waarom heb ik dit gelezen?' Tja.
Bovendien is het probleem Kazuki ook niet van de baan, dus zijn verschijning is al even nutteloos als de rest. En het verband met de rest van de reeks is op z'n zachtst gezegd ook matig. In het vierde boek, dat tenslotte ook een breuk was met de eerdere boekdelen, was dat nog anders, want 1) je merkte dat er duidelijk een nieuw hoofdstuk aangesneden werd, 2) het verhaal vorderde nog, en op het einde was Jack letterlijk en figuurlijk op een andere plek dan bij het begin, en 3) het was toen al duidelijk dat de dingen die Jack leerde, van (vitaal) belang zouden zijn later in de reeks. En die drie punten zijn hier niet of nauwelijks aanwezig.
Voordeel: dit boek is erg kort - 280 bladzijdes in de Engelse versie, waarmee ik vermoed dat het wel het dunste van de hele reeks is.
En begrijp me goed, het verhaal op zich is goed om te lezen, maar als je kijkt naar het grotere plaatje, had dit gewoon niet gehoeven. Het is zo'n beetje als Tower of Dawn van Sarah J. Maas. Je weet wel, dat boek waarvan niemand eigenlijk wilde dat ze het schreef, en zeker niet in zo'n dikke versie.

7/10