Zeer hard realisme op een eerder chaotische manier verteld.

Een kans op zes is een zwaar geladen boek doordat het over het taboe pedofilie handelt en vooral omdat een deel van het verhaal vanuit het standpunt van een pedofiel gebracht wordt. Let wel, het is geen activistisch boek, het is een spannende thriller met onverwachte wendingen.

De personages zijn gevormd en vervormd door hun verleden, ik heb niet de indruk dat ze nog kunnen veranderen. Ze passen zich wel aan de veranderende omstandigheden aan. Ze zijn allemaal even onappetijtelijk. Telkens je begrip voor ze probeert op te brengen doen ze wel iets om dat weer ongedaan te maken.

Petra Spark gebruikt een erg directe schrijfstijl die wel bij de inhoud past: direct, grof, plat, hard... net zoals de feiten en personages. Gezien het onderwerp had ik toch meer omzichtigheid verwacht, maar dan zou het boek minder schokkend zijn, ik neem aan dat dat een zeer bewuste keuze is.

Ook haar vorige boek, Artikel 13, wat ook meteen haar debuut was, week af van de gebaande paden van het thrillergenre en verliep nogal chaotisch. Ook al is het nog vroeg dag om al conclcusies te trekken, dit lijkt toch wel een vast stijlkenmerk van deze nog jonge schrijfster uit Vlaanderen.

Ik heb het boek met een duidelijke aversie tegen het onderwerp (pedofilie) gelezen. Het begin waarbij, schijnbaar zonder reden, een ongeboren kind vermoord wordt, zet de toon. Het duurde wel erg lang voor ik het eigenlijke plot doorhad omdat Alexandra voor mij de hoofdpersoon was waarrond alles draaide en met haar dood stortte alles in mekaar.

Het maakte op mij nogal een chaotische indruk doordat de hoofdpersoon vermoord wordt en bijfiguren plots de hoofdrol spelen. De perspectiefwisselingen en flashbacks maakten het niet makkelijker om alles te blijven volgen.

Ik had het einde totaal niet zien aankomen maar vind het ook nogal onbevredigend. Een egoïste die plots beste maatjes is met een kind dat ze weiliswaar gered heeft maar dat ze ook zelf in levensgevaar heeft gebracht. En de ouders die hun kind kwijt waren en dat dan zomaar aan een wildvreemde toevertrouwen? Ik blijf toch nog met heel wat vragen zitten, misschien moest het boek ddubbel zo dik zijn om alles te verklaren...

Boeiend was het zeker, leuk is anders. Ik moest er steeds mijn volle aandacht bij houden maar ondanks dat moest ik toch regelmatig terugbladeren om de samenhang niet kwijt te raken.