Ijskoude karakters in ijskoude omgeving

Er zijn eigenlijk maar 2 echte hoofdpersonages (Yvonne en Mats) maar in totaal 5 personen die het verhaal bepalen.
Mats is een pure egoïst wat in de loop van het verhaal enkel erger wordt. De enige ontwikkeling gaat van levend naar dood.
Ook Yvonne is een egoïstisch kreng die enkel op haar eigen pleziertjes uit is. Haar karakter evolueert wel maar zeker niet ten goede. Ze wordt geraffineerder en stopt het beter weg, schijnheiligheid komt in de plaats. Maar ik heb toch de indruk dat zij bij problemen moord beschouwd als een standaard optie. In

tegenstelling daarmee staat haar werk als lerares waar ze echt veel moeite voor doet. Toch wel een groot contrast.
Remco lijkt wel een fijne kerel maar zit nog in het laat-maar-waaien hippie-tijdperk. Hij krijgt de kans niet om te evolueren omdat hij al dadelijk wordt

vermoord.
Sarah lijkt de hoofdpersoon in het verhaal en toont een grote evolutie in karakter - eigenlijk bijna een gespleten persoonlijkheid. Totdat duidelijk wordt dat het inderdaad over 2 personen gaat. De echte Sarah speelt maar kort mee, is een beetje een verliefd trutje die tegen beter weten in veel te veel accepteert van Mats. Ook zij krijgt de kans niet om verder te evolueren omdat ze samen met Mats wordt vermoord.
Tom doet enkel op het einde mee en krijgt dan ook geen kans om zich te ontwikkelen. Hij komt over als een 'normale' persoon die voor zijn relatie gaat en er wil aan werken, maar niet over zich heen laat lopen. Het is duidelijk dat hij geen flauw idee heeft van de ware aard van Yvonne, wat hem wel eens zuur zou kunnen opbreken.Tom is degene die me het meeste aanspreekt, omwille van de negatieve reden dat ik de anderen echt niks vind.
Hoofdthema is voor mij de puurheid van een tocht in de sneeuw in de bergen, die de karakters van de deelnemers ook tot hun - heel wat minder fraaie - essentie herleidt. De figuur van Mats als de ongenaakbare bergen in contrast met de schoonheid van de sneeuw en de bloemen in de persoon van Sarah.En dan de vergankelijkheid van wat je bereikt in het leven, zelfs door moord. De lust, de gelegenheid, de moord; gevolgd door het grote geluk dat al onmiddellijk ingeperkt wordt door de herinnering aan de moord en dan begint weg te kwijnen door gewenning en het verloop van de tijd. Dit leidt uiteindelijk tot een tweede moord, opnieuw opluchting, geluk en ook dat begint al snel barstjes te vertonen.
De titel "Ijs" geeft prachtig de essentie van het verhaal weer zonder er op voorhand iets over te verklappen. Het verwijst zowel naar het grootste deel van het verhaal dat zich in een wereld van ijs in de bergen afspeelt, als naar de 2 personen die vermoord worden en in het ijs bewaard blijven, jaren later gevolgd door 1 van hun moordernaars. En dan slaat het ook nog eens op de ijskoude karakters van Yvonne en Mats.
Dit is het eerste boek dat ik van deze auteur las, ik kan dus geen vergelijking maken met zijn vroegere werk (vooral jeugdboeken). Het leest erg vlot al is het wel even wennen aan het springen tussen de tijdlijnen. Achteraf realiseer je je dat dat voor een stuk ook komt door de verrwisselde persoonlijkheid van Sarah.
Ik vind dat het verhaal gelijkmatig opgebouwd is, niet zozeer opklimmend naar 1 hoogtepunt maar eerder naar enkele cruciale plotwendingen. Het aantal tussenliggende bladzijden wordt steeds minder en het aantal nieuwe feiten volgt elkaar steeds sneller op. Ik moet bekennen dat ik de persoonsverwisseling helemaal niet zag aankomen. Ik heb onderweg wel zeven andere plots verzonnen die er totaal naast zaten. Dat maakt het voor mij een erg interessant boek.
De overlevende hoofdpersonen zijn koude egotrippers, de enige die emoties toont is Sarah. Op emotioneel vlak toont het boek dan ook niet erg veel diepgang, de spanning (die er echt wel is) komt van de onverwachte plotwendingen en de vraag wanneer ze nu opgepakt zullen worden (niet dus). Ik houd niet zo van flashbacks maar hier zijn ze wel essentieel - en goed gebracht zodat de 3 tijdlijnen netjes in parallel blijven verlopen. Als ik het boek nog eens zal herlezen is de spanning er natuurlijk af, maar dan denk ik dat de beschrijvingen van de wandelingen in de bergen het nog steeds de moeite maken.
Ik had niet verwacht dat het mogelijk is om een goed en interessant boek te schrijven terwijl je lezers totaal geen sympathie kunnen voelen voor zelfs maar één van je hoofdpersonages. En als toppunt is dan de moraal nog dat je na enkele moorden best een gelukkig leven zonder wroeging kan opbouwen.
Voor mij is de boodschap dat het echte leven helemaal niet in elkaar zit zoals we dat met onze opvoeding (hopelijk) meekrijgen. Het goede overwint, misdaad wordt bestraft, je leert de mensen om je heen écht kennen. Niet dus!
Op basis van de achterkant en de proloog had ik een andere verhaallijn met meer spanning verwacht zoals in een pure thriller. Tijdens het lezen ging het verhaal telkens een andere richting uit dan wat ik verwachtte. Dus qua verwachting zat ik voor en tijdens het lezen er compleet naast. Ik ben wel heel tevreden met wat ik in de plaats kreeg.
De persoonlijke reacties van Koen D'haene op vragen van de lezers waren voor mij een absolute meerwaarde. Ze geven een mooie blik achter de schermen over het ontstaan van het boek. En tonen ook nog eens aan dat de bedoeling/booschap van de schrijver bij mij toch nog anders overkwam.