Verboden relatie - hypocrisie in het kwadraat

Een mooie cover met een kale stoel als strafbankje en een ouderwets bord vol krijtvegen. Pure nostalgie.
De samenvatting op de achterflap is een verzameling van potentiële conflicten waarvan je je al direct afvraagt welke er zullen uitgewerkt worden.
Geen biografie, maar wel een verwijzing naar "schrijverscollectief Moordwijven". Dat alleen al is verfrissend en toch ook wel grappig.

Ik verwacht geen "leuk" verhaal en ook geen thriller waar het bloed van af druipt. Ik vermoed dat psychologie een belangrijke rol zal spelen en hoop op verwikkelingen waarbij ik steeds op het verkeerde been gezet word door onverwachte plotwendingen. "Thriller" betekent voor mij puntje-van-de-stoel-spanning, liefst omdat er een moord moet opgelost worden. Ik hoop op een originele uitwerking van het thema dochter-docent-verhouding.

Tijdens het lezen ontwikkelt het verhaal zich in grote lijnen zoals verwacht (ttz conform de samenvatting op de achterflap). Al is van in het begin de uitwerking psychologisch erg geladen en zit er veel meer vaart in het verhaal dan verwacht. Je wil echt weten hoe het verder gaat. Heel wat details komen als een verrassing en doen je het vorige opnieuw evalueren. Daardoor lees ik langzamer dan gewoonlijk maar ook met meer aandacht.

Ik heb zeker het gevoel dat de karakters evolueren, al is "beter uit de verf komen" misschien een juistere omschrijving. Je leert de karakters steeds beter kennen (en niet bepaald van hun beste kant). Maar toch is het niet onverwacht. De evolutie is geleidelijk en de karakters veranderen niet echt, ze worden gewoon duidelijker, eerlijker en harder, minder behangen met het patina van beschaving. Dat maakt het niet zo leuk maar wel spannend.

De plot, zoals Marlen die in haar Nawoord beschrijft, zit goed in mekaar. Een (vreselijk genoeg) haast dagelijks gegeven (grensoverschrijdend gedrag, incest) met complicaties zodat het een thriller wordt. De setup is goed. Een beperkt aantal personen, wat de leesbaarheid ten goede komt, die allemaal gedetailleerd worden voorgesteld, met 1 duidelijke hoofdpersoon, Eva, als verteller.
Van bij het begin krijg je steeds meer informatie die je dwingt om je mening en verwachtingen te herzien. Met als bonus nog eens een dubbele schok helemaal op de laatste bladzijden. Maar: het is te veel tegelijk. Alle elementen worden in de loop van het verhaal aangereikt en komen pas op het einde samen wanneer alles duidelijk wordt gemaakt. Maar dat einde komt, ondanks dat, erg onwaarschijnlijk over. En door al die last-minute plotwendingen wordt het een komedie in plaats van een thriller. Alles kan je volgens mij onmogelijk zien aankomen maar de kans is groot dat je eigen oplossing ergens de revue passeert.

Het is zeker een boeiend verhaal met zwaar beladen inhoud. Dat vind ik ook positief: een boek dat je aanzet tot nadenken en filosoferen. Het zenuwachtige rondgejakker van BO en de perspectiefwijzigingen tussen het hoofdverhaal (Bo) en de cursief gedrukte stukjes van Sten samen met de korte hoofdstukken zorgen dat het leestempo hoog blijft. Dat dwingt je automatisch om er je aandacht bij te houden, anders mis je te veel en moet terugbladeren.
Een vlotte schrijfstijl met hedendaags woordgebruik zonder in lokaal patois te vervallen bevordert het leesgemak.
Het is een hard boek over een actueel maatschappelijk zwaar geladen onderwerp met uitvergrote aandacht voor de kleine psychologische kanten van de personages. Samengevat: hypocrisie in het kwadraat.