Van top naar flop.

Een spannende thriller die zich grotendeels afspeelt in een wereld vol psychopaten en op twee belangrijke locaties: een Nederlandse psychiatrische inrichting voor tbs-ers en een eenzaam hutje ergens op een ondergesneeuwde bergtop in Frankrijk. Door de link met de medische wereld leest het lang als een medische thriller à la Harlan Coben maar dat blijkt toch niet helemaal te kloppen als het verhaal vordert.
Een vrouw wiens zuster door Natan Z werd vermoord is eigenlijk de enige sympathieke persoon in het hele verhaal. Wanneer ze onder doodsbedreigingen wordt gedwongen om haar getuigenverklaring in te trekken vat ze het goed samen: een advocaat die voor veel geld criminelen probeert vrij te krijgen zonder aandacht voor wat hij de maatschappij daarmee aandoet is al even rot van binnen als diezelfde criminelen.
De schrijfstijl van Arjan Alberts grijpt de lezer vanaf de eerste bladzijde bij de keel en laat hem of haar niet meer los tot het boek uit is. De voortdurende perspectiefwisselingen tussen Reinier, Hannah en Suus en de twee verhaallijnen, Reinier/Hannan enerzijds en Suus anderzijds zorgen dat de geest van de lezer de kans niet krijgt om tot rust te komen. Op het einde voel je je haast net zo uitgeput als de hoofdpersonen die toch wel zware fysieke inspanningen leveren.Ondanks het feit dat ik, buiten voor Suus, voor geen van de hoofdpersonen ook maar enige sympathie kon opbrengen, heeft het verhaal me geen moment verveeld en kon ik het boek haast niet wegleggen. Het was dan ook al lang voor het midden dat ik had uitgemaakt dat dit voor mij het boek van het jaar ging worden... en toen kwam de climax, het einde. De verhaallijnen komen samen, een race tegen de tijd op leven en dood... en dan verknalt Arjan Alberts alles... een aantal zaken kloppen gewoon niet, (haast) iederaan sterft, veel vragen blijven onbeantwoord en er is eigenlijk geen echt einde aan het verhaal, enkel aan het aantal bladzijden van het boek.