Paul van Loon schrijft alsof hij zelf een tiener is

Een horror verhaal voor young adults dat me aan de verhalen van R.L. Stine deed denken. Volgens het nawoord van de auteur werd het tijdens de nachtelijke uren in een toch wel griezelige sfeer geschreven. Dat griezelige en dreigende druipt ook van elke pagina in het verhaal. De sfeer is inderdaad erger dan de feiten die al bij al redelijk meevallen - gelukkige maar gezien het doelpubliek. "Meevallen" is natuurlijk wel relatief, we hebben het hier wel over de jacht op een eeuwenoude vampier.
Paul van Loon is mijns inziens één van onze grootste jeugdschrijvers, hij schrijft alsof hij zelf een tiener is, met het juiste woordgebruik en de juiste gebruiken. Hij veroorlooft zich wel enkele dichterlijke vrijheden in het genre vampierverhalen zoals een serum dat een bijna-vampier "geneest" en het aannamen van de gedaante van een vermoord persoon. Dit om de plot sluitend te krijgen en de goeden op het einde te redden, enkel de slechten mogen sterven (zoals het in goede jeugdverhalen betaamt).
Wie gaat muggeziften over onwaarschijnlijkheden in het geheel vindt ze bij bosjes, maar ja... vampieren???