Recensie Herfstlied

Steeds een stapje lager...

Wat was De Reünie een fantastisch boek... en ook Schaduwzuster was goed, maar toch al ietsje minder... en wat was....
... en toen kwam Herfstlied.

Herfstlied leest bijzonder vlot weg. En de drang om verder te lezen is meer dan serieus aanwezig. Maar maakt dat een boek tot een goed boek? Het antwoord op deze vraag heb ik weloverwogen geprobeerd helder te krijgen. Geprobeerd...

Ik vind niet dat je kunt spreken van een topper. Dat het zo makkelijk wegleest komt vooral door de opmaak die de mensen bij Anthos hebben bedacht voor de magere, slechts 276 bladzijden tellende thriller. En wat voor bladzijden. Smal uitgelijnde pagina's gevuld met flinke koeienletters op een regelafstand van anderhalf... Vergelijk dit maar eens met haar debuut!
Naast thrillers schrijft Simone van der Vlugt ook kinderboeken en ik denk dat ze hierin de balans een beetje is verloren. Want Herfstlied is in feite niets meer dan een spannend jeugdboek. Er is ook niets literairs in te bespeuren, prima, maar druk die stempel er dan ook niet op.
Wat Simone als geen ander kan is het beschrijven van de simpele alledaagse beslommeringen van de Nederlandse vrouw. Knap zoals zij dit steeds weer doet. Maar het is allemaal zo klein, zo vlak, zo gewoontjes. Dit tot daaraantoe.
Dat er bepaalde details zoooooo ongeloofwaardig zijn dat ik mij na het omslaan van de laatste pagina gewoon bekocht voelde.... Dat brengt mij terug bij de vraag of ik het nu een goed boek vind of niet.
Mwhua... het is best goed, voor op de jeugdafdeling...