Stel het je maar eens voor

Stel het je maar eens voor, dat je opgroeit helemaal afgesloten van de buitenwereld, met enkel je moeder als gezelschap en overlevend op je basisinstincten. Dat is het verhaal van Nina Fleurie, die 30 jaar na de moord op haar moeder nog een hele rugzak aan overwerkte trauma’s met zich meedraagt. De schrijfster neemt je mee op een tocht door de natuur, waarin de zoektocht naar jezelf vooral de hoofdrol speelt.

Anya Niewierra is een Nederlandse uit Zuid-Limburg. Ik had nog niet van haar gehoord voor ik het boek koos, al vond ik haar beschrijving veelbelovend klinken. Voor ‘Het Bloemenmeisje’ schreef ze twee andere literaire thrillers, ‘Vrij Uitzicht’ en ‘Het Dossier’, die beiden in de literaire wereld onthaald werden met lovende reacties. ‘Vrij Uitzicht’ werd verder nog beloond met drie literaire prijzen. Het boek dat ik las, ‘Het Bloemenmeisje’, werd de winnaar van de Hebban literatuurprijs in 2020. Niewierra’s tweede verblijfplaats in de Franse Pyreneeën was een grote inspiratie voor het boek, dat zeer sterk verbonden is met deze prachtige plek waar de wilde natuur overheerst.
Nina Fleurie groeide op in een boerderij hoog in de Bergen, volledig afgesloten van de buitenwereld met enkel haar moeder als gezelschap. Het idee dat er buiten haar en haar moeder enkel duivels bestaan op de wereld zal haar doorheen haar hele leven blijven vergezellen, met alle gevolgen van dien. Op een bewuste dag in juni, Nina is dan 14, wordt ze gevonden bij het lijk van haar moeder. Zingend en bezig met de uitvaartsrituelen die haar zijn bijgebracht treft de politie haar aan. Nina weet niet wat er die dag gebeurde, ook niet dertig jaar later. Ze werd een succesvolle zakenvrouw in de farmacie en bouwde samen met haar pleegmoeder Gigi de kruidenwinkelketen Fleurie NV op. Bij de opening van een nieuw filiaal verschijnt als uit het niets Nina’s tweelingzus Théa. Oneindig veel vragen ontwikkelen zich op korte tijd en alles ontploft wanneer enkele dagen later Théa spoorloos verdwijnt. Nina is vastbesloten om haar zusje te vinden. Op haar zoektocht vindt ze niet alleen antwoorden op vragen over haar familie, maar leert ze zichzelf ook beter kennen.

De ode die het boek brengt aan de natuur vind ik prachtig. De setting die wordt geschetst, een afgelegen boerderij heel hoog in de bergen, draagt helemaal bij tot de sfeer van verbondenheid met de elementen der natuur. Vooral de aandacht die wordt gegeven aan geuren en aroma’s spreekt tot mijn verbeelding. Nina Fleurie beoordeelt mensen en plaatsen op basis van hun geur, haar reukorgaan is dan ook sterk ontwikkeld. Niewierra beschrijft op een fantastische manier wat de geuren met Nina doen en welke gedachten en gevoelens die bij haar oproepen. Het hele boek is in feite opgebouwd rond de natuur, kruiden en je intuïtie volgen, waardoor de lezer zich zeer goed kan inleven in wat Nina en haar omgeving doormaken.

Wat mij ook in het bijzonder opviel aan het boek is het subtiele liefdesverhaal dat af en toe aan de oppervlakte komt drijven. Nina en Alain Pujol, een agent van het politiebureau waar Nina mee samenwerkt, delen een connectie die zeer realistisch wordt beschreven, wat ik meer apprecieer dan dat het er vingerdik zou op liggen. Hun band ligt diep onder de eigenlijke verhaallijn verstopt, maar naargelang je verder leest in het boek voel je die geleidelijk aan opwellen. Dit element geeft net nog een tikje meer spanning aan het boek, ondanks dat de eigenlijke verhaallijn spannend is op zich.
Ook opvallend is de frequentie en nuchterheid waarin naakt, lichamen, moord en de dood beschreven worden. De schrijfster kruipt helemaal in het perspectief van haar hoofdpersonage, Nina, die heeft leren overleven op haar instincten en haar hand niet omdraait om iemands keel door te snijden. In andere boeken zouden lezers dit als iets negatiefs zien, maar in dit geval voel je je zo verbonden met Nina dat je eigenlijk al haar handelingen begrijpt, hoe controversieel ook.

Over het algemeen vond ik het boek eerder goed, al heb ik wel wat opmerkingen die naar mijn gevoel het boek nog beter hadden kunnen maken. De schrijfstijl op zichzelf was niet zo mijn ding, aangezien de zinnen heel erg kort en meestal enkelvoudig waren. Ik ben het niet gewend om zo te lezen en het werd op die manier voor mij al gauw een tikje saai, al maakte de verhaallijn dat ruimschoots goed. Ik realiseer me ook dat enkelvoudige zinnen in sommige gevallen zeker ook kunnen bijdragen tot de spanningsopbouw van het verhaal, desondanks ben ik hier geen fan van. De opbouw mocht naar mijn mening ook wat sneller gaan omdat dat nog extra zou bijdragen aan het verhaal. Nu gaat de opbouw geleidelijk in het begin, wat goed is, maar het blijft zo doorgaan tot aan het einde en dat vind ik jammer.

Het boek heeft me zeker aangenaam verrast. Op gebied van verhaallijn had ik iets totaal anders verwacht, al kon ik het uiteindelijke resultaat wel smaken. Vooral de subtiele elementen zorgden ervoor dat ik van het boek genoot. De schrijfstijl daarentegen was minder mijn ding, al ligt dat natuurlijk voor iedereen anders. Over het algemeen vond ik dit boek van een hoog niveau en het heeft zeker zijn bekroning verdiend.