Alleen in Berlijn: angst, intimidatie, spionage en verzet

Berlijn 1940, een huizenblok waarin verschillende families wonen, onder andere Anna en Otto Quangel. Verder een oude joodse vrouw, een gepensioneerde rechter, een koppel waarvan de man een echte vrouwenloper is die al verschillende keren door zijn vrouw het huis uitgezet is, een familie waarvan enkele zonen tot de hitlerjugend horen en die banden hebben met de Gestapo. In dit huizenblok heersen intimidatie, spionage, angst.
Anna en Otto Quangel hebben een zoon die in de oorlog vecht. Wanneer hun zoon sneuvelt, verandert er iets bij deze mensen. Ze geloven niet meer in Hitler, in zijn strijd, het kost alleen maar heel veel jongeren hun leven. Daarom starten ze hun eigen manier van verzet. Op zondag schrijft Otto kaartjes met leuzen. Tijdens de week legt hij die dan hier en daar in huizen waar veel mensen komen, waar veel in- en uitgeloop is zodat het niet opvalt wie de kaartjes gelegd heeft.
De kaarten belanden al snel bij de Gestapo en er wordt een onderzoek ingesteld want het kan toch niet zo zijn dat iemand met dit soort recalcitrante daden het werk van de Führer ondermijnt.
Het duurt lang, jaren voordat het echtpaar betrapt wordt.

Dit verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten. Hans Fallada heeft zelf de verschijning van dit boek niet meer kunnen meemaken omdat hij vlak na het indienen van het manuscript overleden is.
Hans Fallada heeft een erg bewogen leven geleid dat zich kenmerkte door verslavingen, psychische ziektes, mislukte huwelijken.

Dit is een heel goed boek dat aangeeft dat de gewone Duitser ook helemaal niets kon met de tweede wereldoorlog, de expansiedrift van Hitler, de angst van de bombardementen, de tekorten, de vele dode jonge mannen. Niet iedereen zei: wir haben es nicht gewüst.