Traag zoals je bergop gaat

Bruno, een bergjongen en Pietro, een jongen uit Milaan, ontmoeten elkaar tijdens een vakantie in de bergen. Een jarenlange vriendschap is het gevolg, al is er een periode dat ze elkaar amper zien.
Bruno is zwijgzaam, een werker, Pietro weet niet goed wat hij is, maar kan ook uren zonder woord en alleen door de bergen zwerven.
Pietro gaat op een gegeven moment in een berghut wonen van juni tot september, de winters brengt hij elders door. Hij doet aan fotografie en maakt wat films. Zijn eerste filmproject in Nepal brengt hem terug dicht bij de bergen en hij beseft dat dat zijn leven is.
Bruno is ondertussen samen met een meisje en ze hebben samen een dochter. Hij heeft zich in de schulden gestopt om een oude alm terug op te bouwen, er een boerderij van te maken.

Het boek is mooi in zijn beschrijvingen van de natuur, het noeste werk, de vriendschap, het isolement. Het is echter ook traag met aan de andere kant behoorlijke sprongen in het leven van de jongens, mannen.