Sprekende ezel als klankbord

Moebdi, een Marokkaan tweede of derde generatie, verlaat Nederland om een bruid te zoeken in de geboortestreek van zijn ouders, het Riff gebergte van de Berbers.
Het is opvallend dat hij geen westerse vrouw wil. Hij wil een maagd alhoewel hij zelf iedere kans om met een vrouw te slapen benut. Als je logisch nadenkt en iedere Marokkaanse man zou dat doen, dan zijn er geen maagden. Heel dat maagden gedoe is dus behoorlijk hypocriet. Zeker als je leest dat er veel maagdenvliesherstellende operaties gebeuren.
Moebdi is vooral een dromer, hij ziet en voelt veel voor de natuur.
Tijdens zijn zoektocht ontmoet hij een sprekende ezel. Die ezel is vooral zijn klankbord voor alles wat in hem omgaat. Ook over zijn zoektocht naar de ideale bruid voor hem.
Het lijkt wat vreemd om een sprekende ezel in een boek voor volwassenen tegen te komen, maar het went erg snel.
Moebdi heeft ook iets met het boek van Daniel Defoe. Hij vergelijk zichzelf met Robinson Crusoe.

Tijdens zijn zoektocht in grote en kleine steden en dorpen, hoort hij iedere keer vertellen dat de koning komt en dat het leven dan gaat beteren. In de dorpen en steden is dikwijls geen water, geen electriciteit, de wegen zijn slecht, het leven is er hard, geen luxe. Dat gaat allemaal veranderen met de komst van de koning. Ook Moebdi wil dat de koning goed ontvangen wordt en vat het idee op om alle plastic zakjes uit het landschap te verwijderen. Door heel het boek komt dit terug, maar uiteindelijk komt ook hier niets van terecht.

Moebdi wil veel proberen te doen, maar uiteindelijk slaagt hij nergens in. Geen bruid, geen landschap zonder zakjes. Alleen hij en de sprekende ezel.