Ik had lid kunnen zijn van de VVL

Dit boek trok me aan omdat ik als kind links schreef. Op het einde van de tweede klas van de lagere school, toen ik zeven was, kwam vlak voor de schoolvakantie begon de juf van de derde klas vertellen dat er in haar klas niet links geschreven mocht worden en dat de linkshandigen dus een hele vakantie hadden om rechts te leren schrijven. Daar was ik ook bij. Het is nooit meer iets geworden met mijn handschrift, zo lelijk dat ik er wel dokter mee had kunnen worden.
Dit boek begint wat mij betreft met een marteltuig om linkshandigen te verplichten rechts te schrijven en ik voelde me meteen betrokken in het verhaal. Bij wat daarna volgde niet zo.
Het boek gaat heel de tijd heen en weer in de tijd en tussen allerlei personages waarvan Van Veeteren en zijn vrouw er twee van zijn.
Blijkbaar heeft hij twintig jaar geleden een fout gemaakt in een zaak van een brand in een hotel waarbij vier doden vielen. Ze dachten de eigenlijke dader te kennen al was hij nooit opgepakt. Nu blijkt dat hij niet de dader is, dus hebben ze al die jaren een moordenaar laten lopen en daar heeft de vijfenzeventigjarige Van Veeteren het moeilijk mee. Hij moeit zich met de zaak.
Een ander reekspersonage komt ook nog langs, Barbarotti die zo zijn eigen zaak heeft. Wanneer blijkt dat beide zaken elkaar kruisen, ontmoeten de twee inspecteurs elkaar eindelijk.

Mag ik een beetje teleurgesteld zijn omdat ik meer samenwerking tussen Van Veeteren en Barbarotti had verwacht?
Het boek gaat ook tergend traag en je moet veel geduld hebben want alles wordt tig keer uitgelegd.