Geen thriller, wel een psychologisch verhaal

Een heel andere Corine Hartman dan die van Jessica Haider.

Je leest het eigenlijk wekelijks: gezinsdrama's of familiedrama's. Corine Hartman schrijft het verhaal vanuit de gedachten en ervaringen van verschillende hoofdrolspelers in het drama. Van het begin van de verdachtmaking, hoe een zaadje geplant wordt en hoe dat door wantrouwen en verdachtmakingen groter en groter wordt, totdat het niet meer genegeerd kan worden. Zo'n zaadje kan ook niet meer ongedaan worden, het is gewoon niet meer uit te roeien. Het koestert zich en groeit omdat de dader zichzelf opfokt, gefrustreerd geraakt, niet meer kan relativeren, dingen ziet die er mogelijks niet zijn, dingen opblaast.

Anthonie en Romée hebben drie kinderen, een zoon en tweelingdochters, de zoon komt in de puberleeftijd, de dochters zijn enkele jaren jonger. Beide partners hebben een goed leven, goede job al loopt het bedrijf van Anthonie wel iets minder door de crisis. Ze hebben een groot huis, een villa. Romée heeft echter een geheim waarover ze niet met Anthonie kan praten. Hij weet het eigenlijk wel omdat ze er lang geleden over hebben gesproken, maar hij wil het onderwerp niet bespreken. Maar het onderwerp komt nu wel terug in het leven van Romée en ze wil het niet negeren. Daarnaast stelt ze zich vragen bij haar huwelijk.
Zowel bij haar als bij hem wordt een zaadje geplant. Bij haar door haar twijfel over haar huwelijk, bij hem door zijn idee dat Romée een relatie heeft. De zaak escaleert en het koppel waar iedereen jaloers op is blijkt toch niet zo'n droomkoppel te zijn. In een vlaag van ontoerekeningsvatbaarheid vermoordt Anthonie zijn vrouw. Niemand die het zag aankomen, zelfs hijzelf niet.