3 verhaallijnen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, worden door Carl en zijn eigenzinnige en hoogsteigenaardige team netjes bij elkaar gebracht. Het verhaal begint ergens in Afrika en dat zette me wel een beetje op het verkeerde been.

De tweede verhaallijn gaat over Marco, een zigeunerjongen die door de clanleider verplicht wordt om te bedelen. Per ongelijk luistert hij een gesprek af waar het over zijn toekomst gaat; als hij gehandicapt is brengt hij meer op. Daarop gaat hij op de vlucht. Tijdens zijn vlucht belandt hij in het graf van een dode man.

Dat is meteen de derde verhaallijn, de verdwijning van een op het zicht goede hardwerkende man.

Genoeg stof voor afdeling Q om er een zooitje van te maken. Assad schudt het ene spreekwoord na het andere in verband met dromedarissen en kamelen uit zijn mouw om vergelijkingen te maken, gaat er soms wat hard tegenaan bij ondervragingen en belooft verdachten de hemel op aarde. Carl worstelt met liefdesverdriet en van Mona wil hij een straatagente maken. Kortom, het belooft weer hilarisch te worden.

Toch vond ik dit boek niet zo spannend als de andere uit de Q-serie.