Letterlijk veel geboemel

Dit boek is een hype, wordt geëerd dat het niet meer netjes is en ik heb me laten vangen, wilde het boek ook snel lezen. Het is me tegengevallen.
De schrijfstijl beviel me niet, constant switchen tussen 3 personen (Rachel, Melanie en Anne) en in tijd en dat breekt het leesplezier.
Komt daar nog eens bij dat Rachel zo'n onvoorstelbaar onaangenaam personage is, saai, altijd zeuren, constant drinken. Ik bedoel, ik begrijp dat je een personage op een bepaalde manier wil typeren, maar het is erover. Rachel zeurt de hele tijd over haar ex-man Tom, ze wil hem terug, valt hem en zijn nieuwe vrouw en baby lastig. Op weg naar haar werk passeert ze iedere keer langs hetzelfde huis met de trein, meestal stoppen ze daar ook om te wachten voor een sein. Ze ziet in dat huis een koppel die ze in haar gedachten Jess en Jason noemt. Op een bepaalde dag ziet ze iets dat niet bij het droomkoppel in haar gedachten past. Wanneer nadien Jess niet meer te zien is, weet ze dat er iets mis is en ze gaat zich bemoeien.
Wat ik wel knap vond is de manier waarop de schrijfster een alcoholiste neerzet, dat is er wel echt op. De leugens, valse beloften, de excuses, black-outs, het niet meer weten, almaar vroeger beginnen drinken.