Autisme

Het laatste deel met Don Tillman en Rosie. Ze zijn ondertussen al een hele tijd getrouwd, hebben een bepaalde routine opgebouwd en hebben een zoon, Hudson, die met dezelfde problematiek te maken heeft als Don, autisme of in ieder geval ergens in het spectrum.
Er zijn wat problemen met de jongen op de lagere school en Don wil de jongen helpen om zeker te zijn dat hij een goede start heeft in het middelbaar. Een strak schema wordt opgesteld want dat is de houvast die een autist nodig heeft. Uiteraard loopt een en ander niet zoals gedacht en doen er zich meerdere grappige situaties voor.

Ik kan me voorstellen dat het moeilijk leven is met een autist en dat het niet altijd grappig is. Dat is de sterkte maar ook de zwakte van dit boek. Net zoals de voorgaande delen is dit een eind-goed-al-goed boek, maar zo gaat het er in het echte leven volgens mij niet aan toe. Ik denk zelf dat er meer verhalen zijn waar het fout loopt dan goed. Of de situaties in dit boek realistisch zijn weet ik niet want ik ken in mijn naaste omgeving niet direct iemand met autisme. Wat ik wel erg goed vond, is dat Don en Rosie geen test wilden laten uitvoeren op hun zoon omdat ze hem geen etiket wilden geven. Tegenwoordig heeft precies iedereen een etiket, je zou bijna een etiket moeten krijgen wanneer je normaal bent en geen ADHD, autisme, Asperger, ADD, en wat is er nog allemaal tegenwoordig, hebt.