Genua: hoeren en hoerenlopers

Ik heb dit boek gelezen omdat het op de shortlist van de gouden boekenuil staat en ik zetel in de lezersjury. Het commentaar hieronder is dan ook niet in één keer geschreven maar zijn stukjes tijdens het lezen.

Het begin van dit boek vind ik niet gemakkelijk om te lezen. Ik begrijp dat je de setting van het verhaal snel duidelijk wilt maken, maar het duizelt me een beetje van alle Italiaanse namen van wegen, steegjes en pleinen in Genua.
Aan de binnenkant van de achterflap of cover is plaats genoeg voor een stadsplan van Genua, dat zou het lezen vergemakkelijken, een gemiste kans. Kaarten zijn inderdaad op internet terug te vinden, maar als ik met in boek in mijn leeszetel zit, wil ik niet constant switchen tussen boek en computer.

Tot nu toe geniet ik niet van dit boek en is het een ware opgave om verder te lezen. Het zijn zinnen zoals op pagina 38 die me alle plezier ontnemen: "De naam past precies na de bucolische diëresis van de dactylische hexameter. De opeenvolging van het bisyllabische en trisyllabische woord gehoorzaamt aan das Gesetz der wachsenden Glieder en creëert een charmant woordeinde na het eerste ongemarkeerde element van de dactylus, waardoor een idelale afwisseling ontstaat van een dalend en een stijgend ritme." Ik beschouw mezelf niet als dom en ben best bereid om nieuwe woorden te leren door het lezen van boeken, maar dit soort zinnen, daar kan ik kop noch staart aan krijgen.

Er zit een denigrerende ondertoon naar vrouwen in. Het lijkt wel of het enige doel van de vrouw is zich te laten uitkleden en te laten neuken. Het is de opdracht van de mannen om daarin te slagen.

ik mis tot nu toe ook een echt verhaal. Zojuist het deel gelezen over Don, dat is dan wel een verhaaltje op zich, maar hoe dat dan precies in het geheel past is mij niet helemaal duidelijk. Nu bezig met een mogelijke aankoop van een klein theatertje. Benieuwd waar dat weer toe zal leiden.

Gelukkig is het tweede deel van het boek veel beter, er zit ook wat meer lijn in en het is zowaar een verhaal geworden. Ik heb met interesse gelezen hoe migranten uit Afrika uitgebuit worden voordat ze in een zee-onwaardige sloep met te weinig benzine het water op gestuurd worden, alwaar ze midden op zee ronddobberen zonder benzine, water, eten. In de hoop (van de mensenhandelaars) dat ze het niet overleven. Of indien ze het overleven, dat ze teruggezonden worden en nog eens aan dezelfde sukkelaars kunnen verdienen. Vergeleken met de grote emigraties van Italianen naar Amerika is er eigenlijk niet zo heel veel veranderd. Indien ze erin slagen het beloofde land te bereiken zijn zowel de Afrikanen als de Italianen indertijd beschaamd om toe te geven dat niet al goud is dat blinkt. Ze steken zich in de schulden om toch maar geld naar het thuisland te sturen om maar niet te moeten toegeven dat het allemaal een flop is. Rauw verteld.

Het boek is uit. Het verhaal sluit toch nog aardig af. De verklaring waar dat been vandaan komt en het terugzien van het mooiste meisje van Genua, wel niet op de manier die hij had gewild, maken het toch een rond geheel. Ook de schrijver kan niet terug naar zijn vaderland, juist zoals de migranten dat niet kunnen. Met te veel bombardie afscheid genomen van het vaderland, dan kan je moeilijk met de staart tussen de benen terugkomen. Er komen veel hoertjes voor in dit boek, jong en oud, vrouw en man en travestiet. Geldgebrek is voor de meesten de oorzaak om in dit oudste beroep te stappen. Nooit gedacht dat de hoofdpersoon er ook nog in zou stappen. Liever dat dan toegeven dat hij eigenlijk terug naar het vaderland wil.

Het eerste deel van dit boek is voor mij onvoldoende, het tweede deel is beter, maar een boek moet beoordeeld worden op zijn geheel. En eerlijk gezegd, indien ik niet in de lezersjury zat, had ik dit boek niet uitgelezen. Voor mij is dit dan ook geen mogelijk kandidaat om te winnen. Ik zou graag 2,5 sterren geven, maar dat kan niet. 2 voor het eerste deel en 3 voor het tweede deel.