Het grote vergeten

Het grote vergeten, dat past het best bij Alzheimer, dingen vergeten.
Kanker is een sluipmoordenaar, maar Alzheimer is een dief, hij steelt je herinneringen.

Hugo Borst schreef korte scenes uit het leven van zijn moeder in een dagblad. Nadien zijn deze gebundeld in Ma. In het begin woont zijn moeder nog op zichzelf, wel met veel hulp. Hugo Borst was een van de vier mantelzorgers. Daarnaast kwam er ook verpleging en hulp in het huishouden. Veel geregel. Al snel lees je hoe zijn moeder achteruit gaat. Ze belt midden in de nacht omdat ze niet weet dat het middernacht is, ze kan de tv niet aanzetten omdat ze niet meer weet hoe de afstandsbediening werkt, ze vergeet te eten, de kat krijgt geen eten, allerlei voorwerpen en voeding staat op plaatsen waar het nooit staat.
Moeder Borst weet wat haar te wachten staat want ze heeft haar zussen en broer zien wegkwijnen van Alzheimer. Die werden allemaal in een bepaald verzorgingstehuis verzorgt, daar wil ze ook wel heen. Tot het zover is, dan wil ze niet, ze wil niet verhuizen en de eerste maanden is ze kwaad en opstandig, ze begrijpt het allemaal niet.

Hugo Borst schrijft sereen over zijn moeder, nergens wordt het gênant of respectloos.
Mijn beide ouders zijn gestorven toen ze 70 waren, jong. Mijn vader lag op een dag dood op bed, nooit ziek geweest, mijn moeder had kanker die heel snel ging, na 7 weken was het afgelopen. De manier waarop iemand sterft kan je niet vergelijken, maar toch ben ik blij dat beide geestelijk nog helemaal bij waren en dat hen de lijdensweg van Alzheimer en dementie bespaard is gebleven.