Meer respect voor dwangstoornis

Aza, Holmsey, Holmes heeft een dwangstoornis waarvoor ze medicijnen neemt en onder behandeling. Ze is zestien, gaat naar school, wordt verliefd of krijgt in ieder geval iets met een jongen. Alle dingen die een normale tiener ook meemaakt. Alleen bij haar is er een extra complicatie. Bij alles wat ze doet denkt ze dat ze er ziek van wordt. Bij een tongkus gaat ze bijna over de rooie want weet je wel hoeveel bacterieën je op die manier uitwisselt? Ze heeft ook een wondje op haar vinger dat ze heel de tijd terug open maakt om het dan te ontsmetten en er een nieuw verband om te doen. Ze maakt zich heel de tijd zorgen om dat wondje. Is het aan het etteren? Is het geïnfecteerd? Heb ik koorts, gaat weet ik welke bacterie nu woekeren en ga ik daarvan dood?
Wanneer ze op een dag leest dat de vader van een jongen waar ze als kind mee speelde, vermist is en er een beloning voorzien is, gaat ze samen met haar vriendin Daisy op onderzoek. Ze krijgt daardoor iets met Davis, de zoon van de verdwenen man die erg rijk is.
Daisy schrijft over personages van Star Wars, maakt er haar eigen verhaaltjes van en ja, daar kan ik als fan alleen maar vrolijk van worden. Als je niets met Star Wars hebt, kan ik me voorstellen dat je dat maar niets vindt.

Het boek toont mooi de zoektocht van een tiener naar zichzelf. Bovendien krijg je toch een mooie inkijk in het hoofd van iemand met een dwangstoornis. Het is geen fraaie inkijk want ik werd er al moe van alleen van het te lezen. Hoe moet het dan niet zijn als je ermee moet leven. Bovendien kan ik me voorstellen dat je ook helemaal gek wordt van de vragen over hoe het met je gaat. Het lijkt me ook voor familie en vrienden moeilijk om te leven met iemand met een dwangstoornis. Het boek heeft me wel wat bijgebracht over wat het is om met zo'n stoornis te leven, het is zeker geen aanstelleritis.