Opgroeien met Asperger

Judith Visser heeft een boek geschreven over hoe ze haar schooltijd ervaren heeft. In het boek noemt ze zichzelf Jasmijn Vink, dezelfde initialen.
Het begint al op de kleuterschool, Jasmijn vindt het allemaal te druk, de andere kinderen roepen en tieren en daar kan ze niet tegen. Ze probeert zich af te sluiten maar wanneer dat niet lukt, gaat ze weg, naar huis of naar een plekje waar het rustig is. Dat blijft eigenlijk haar hele schooltijd zo. De middagpauzes in de aula bezorgen haar hoofdpijn. Ze begrijpt ook niet goed wat ze op school zit te doen. Ze begint alsmaar meer te spijbelen, niet om een hangjongere te zijn, maar om in de bibliotheek te lezen. Ze is niet dom, zeker niet, maar vindt gewoon haar draai niet op school. De andere kinderen vinden haar raar of arrogant omdat ze niets zegt, maar dat kan ze niet. In haar hoofd wel, maar de woorden komen er niet uit. Met honden kan ze nog het beste omgaan. Wanneer haar hond sterft, wil ze zelf niet meer verder.
Opgroeien is op zich al lastig, maar als je bent zoals Jasmijn, is het extra moeilijk. Zeker wanneer jongens interesse in haar beginnen te krijgen, weet ze niet wat doen, wat te zeggen. Ze heeft gelukkig een vriendin die haar door dik en dun steunt, die haar neemt zoals ze is, ook al heeft die dat moeten leren. Ze mag blij zijn met zo'n vriendin.

Het boek bestond teveel uit herhaling, na een tijdje wist ik wel dat feestjes, geluiden, lichtflitsen haar migraine bezorgen, haar in zichzelf doen terugtrekken. Het werd een beetje langdradig.
Wel heb ik weer wat bijgeleerd over Asperger.