Een soort van geschiedenisboek

In dit boek zijn er twee verhaallijnen: de schrijfster die vertelt hoe zij haar onderzoek verricht, de mensen die zij daarbij ontmoet en de verrassingen waarmee zij wordt geconfronteerd. En de andere lijn, is het verhaal dat wordt verteld vanuit de betreffende hoofdpersonen t.w. de voorouders van de schrijfster: hoe deze personen hun best doen om te overleven en een redelijk bestaan op te bouwen.
Ik heb dit boek, toevallig, gelezen ná het boek Publieke Werken van Theo Rosenboom dus sommige passages in dit boek sloten mooi aan op hetgeen in ‘Publieke Werken’ werd geschreven over de veenarbeiders. En zo heb ik dit boek, het Pauperparadijs, ook gelezen: als een soort van geschiedenisboek. Interessant vanwege de ontdekte feiten en beschreven achtergrond. Maar niet meeslepend, niet een boek dat je leest om het verhaal dat je meevoert of de personages met wie je kunt meeleven. Ik niet althans. De enige momenten waarbij ik dat had, waren de passages waarin de voorouders van de schrijfster hun eigen verhaal vertelden, en helaas gebeurde dat voor mijn gevoel te weinig.