Ik kreeg sympathie voor de dader

Het verhaal wordt goed opgebouwd. De spanning is continue voelbaar. Je voelt gewoon dat er een hoop dingen niet kloppen, maar je kunt er niet precies de vinger opleggen. Wel merkte ik al vrij snel dat Natan Z. meer vrijheden had dan normaal was. Al vraag ik me af, als je het nieuws soms volgt of dit wel zo vreemd is. En of dit ondertussen niet meer de standaard is. En ik vroeg me dan ook regelmatig af of de dingen die in de tbs-kliniek gebeuren, in het boek, niet ook regelmatig in de werkelijkheid gebeuren. En dat beangstigend best wel. Kijk wat er met Anne Faber gebeurd is.

Maar terug naar het verhaal. In het begin vroeg ik me een beetje af wat de verhaallijn van Hannah te maken had met de tbs-kliniek en het hele gebeuren er omheen, maar deze puzzelstukjes vallen aan het einde erg mooi in elkaar en ik kan me goed voorstellen dat een zieke geest zo denkt. Wat ik erg goed gedaan vind, van Alberts is dat je ook een inkijkje krijgt in de geest van Natan Z. Hierdoor kreeg ik gedeeltelijk begrip voor Natan. Ik kon me in de dader verplaatsen en vond zijn daden te verklaren. Wat, als je er over nadenkt, natuurlijk wel best ziek is, maar ook heerlijk als een schrijver dit voor elkaar krijgt. Wel had ik naar het einde toe wat vraagtekens, echter die deden geen afbreuk aan het verhaal.

Aangezien Natan Z. het debuut is van Arjan Alberts ben ik benieuwd naar zijn volgende boeken, want hij heeft de lat meteen hoog gelegd voor zichzelf. Ik ga hem in ieder geval volgen, want ik wil meer lezen van deze schrijver.

Deze recensie verscheen eerder op Koukleum.nl