Het beste deel tot nog toe

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Ik keek echt reikhalzend uit naar dit nieuwe deel in de Kim Stone-serie, maar omdat wij de recensie-boeken altijd lezen op volgorde dat ze bij ons binnen komen, waren er nogal wat boeken voor. Maar eenmaal toegekomen aan ‘Schijndood’ was het ook meteen alles aan de kant, en mezelf geïnstalleerd op de bank om te gaan lezen. Het was dat we enkele afspraken hadden staan, anders had ik het boek beslist in één ruk uitgelezen. Wat was hij weer goed.

Het verhaal begint met een proloog, die zich afspeelt in 1996. Dit hoofdstuk is cursief gedrukt en deze cursief geschreven stukjes zullen we vaker tegen komen in dit boek. Het is niet meteen duidelijk wie dit is, maar het is wel duidelijk dat het een jong iemand is die bij de dode moeder zit en goedkeuring wil. Dit lezen we in meer van de cursief gedrukte stukjes dat diegene de goedkeuring van de moeder wil en bevestiging wil dat het goed is. Het blijft tot de ontknoping onduidelijk wie deze personage is. En ik had bepaalde personen als verdachte, maar ik zat natuurlijk steeds verkeerd. Erg goed gedaan van Marsons.

In dit boek komen de onderlinge verhoudingen erg naar voren en hierdoor leren we ook Kim Stone beter kennen, door de manier waarop ze te werk gaat, blijkt dat ze toch gevoeliger is als in eerste instantie naar voren komt en dat vind ik persoonlijk wel leuk dat Marsons hier nu aandacht aan gegeven heeft.

Alsof Stone en haar team het nog niet druk genoeg hebben, besluit Stone ook nog een cold case te onderzoeken, nadat ze geprikkeld werd door journaliste Frost over deze zaak. Ook hierin valt meteen op dat Stone toch gevoeliger is, dan we in de voorgaande boeken gemerkt hebben.

Marsons heeft ook in dit deel weer een maatschappelijk thema verwerkt. Ze laat zien wat pesten op jonge leeftijd voor gevolgen kan hebben. Dit is natuurlijk aan de ene kant op een extreme manier, maar ook heeft ze het in kleine details duidelijk gemaakt, en wellicht komen die nog harder binnen dan de gevolgen die ze op een extreme manier duidelijk gemaakt heeft.

Het verhaal is spannend, maar gaat meer in op het psychologische dan dat je echt op het puntje van je stoel zit. Echter doordat Marsons echt op je gevoel in speelt, wil je gewoon verder lezen en je moet gewoon weten hoe het allemaal in elkaar zit.

Ook heeft journaliste Frost nu een grotere rol in het verhaal. Eerder werd ze vooral neergezet als een vervelende en opdringerige journalist, maar ook van haar komen we nu meer te weten en leren haar beter kennen.

Gedurende het verhaal komen op sommige momenten ook de verhaallijn van de slachtoffers aan bod, dit geeft het verhaal extra body en zorgt ervoor dat je nog meer in het verhaal kruipt en je aan de ene kant ook medelijden krijgt met de dader. Je gaat, hoe vreemd ook, hem gedeeltelijk begrijpen. Hieruit blijkt wat Marsons voor psychologisch spelletje met je speelt.

Dit vierde deel van de Kim Stone serie is voor mij het beste deel tot nog toe en gelukkig hoeven we niet al te lang meer te wachten op een vervolg, want het volgend deel ‘Bloedlijn‘ staat gelukkig alweer aangekondigd en verschijnt begin november. En ik kan niet wachten om deze te gaan lezen.