Bijtend, beklemmend, duister: zet je schrap voor Gerda Blees

Alleen al om het verhaal 'Kleine mis' is dit boek de moeite waard. Solenelle, die zo mooi kan zingen. Solenelle, die zich uithongert tot ze instort.

"Heilig. Heilig is ons beeld van Solenelle, gedragen en omhuld door sanitair, zoals het afgenomen lichaam van de zoon in de schoot van de maagdelijke moeder ligt. En zo heeft Solenelle zich gered van het vergeten. Ze zal herinnerd worden. Niet zoals alle andere meisjes die een beetje te hardnekkig aan de lijn doen en volgens hun moeder prachtig kunnen zingen."

In 'Diepte zien' staat doorstaat Rita een moeilijke jeugd met twee nare broers. Zelfs haar meest geliefde schilderijtje moet het ontgelden. Zo erg dat ze het huis ontvlucht en haar naam verandert. "Negen levens later stond Rita nu Roberta op het dak van het verzorgingshuis naar een aansteker te zoeken en zich kwaad te maken om hetzelfde schilderijtje dat haar lang geleden ook de wind in had gejaagd."

In het ijzingwekkende 'Blauw blauw' stopt een gestoorde moeder in een soort postnatale paniek de baby in de vriezer. Dan krijgt ze een psychotische aanval.

"Mannenogen. Ogen van vaders, vriendjes, onbekenden na een lange avond in de kroeg. Ogen die haar plannen proberen te dwarsbomen, die zeggen dat ze te snel wil, of te veel vraagt van de mensen om zich heen, en van zichzelf. Als ze niet uitkijkt kunnen ze haar zomaar breken."

'Regen, regen, regen', dat uit één lange Proustiaanse zin bestaat, is ook al niet echt een feelgood-verhaal: "vaak hadden we het nergens over, en al helemaal niet over kanker, hooguit over de verzonnen kanker waarvan je in alle vrijheid kon bedenken waar je die het liefste zou willen krijgen."

Aan de dood denken we wél in het debuut van Gerda Blees (1985), heel vaak zelfs. Voor de manier waarop Blees in soms maar een paar woorden een beklemmende sfeer weet neer te zetten, zou Edgar Allan Poe (1809-1849) z’n hoed afgenomen hebben. A.S. Byatt en DBC Pierre zijn nooit ver weg: de verhalen hebben hetzelfde bijtende en duistere. Gerda Blees won, net als voorheen schrijvers als Manon Uphoff, Erwin Mortier en Maartje Wortel de Nieuw Proza Prijs Venlo voor een kort verhaal. Eerder publiceerde ze in Tirade en Hollands Maandblad. Ze werd 'ontdekt' door uitgeverij Podium op Poetry Slam en bleek niet alleen gedichten maar ook verhalen te schrijven.

Blees’ werk voldoet aan alle eisen voor een modern pakkend verhaal. De lezer wordt het plot ingesleept en niet meer losgelaten tot het einde. Aanbevolen muziek: the Cure, Talking Heads.