Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Galgenhumor, grensoverschrijdend gedrag en romantiek in de GGZ

VictorDLV 23 mei 2016
Aankomend psychiater Edgar Simons heeft het niet gemakkelijk. Zijn oma wil zelfmoord plegen, cliëntes maken avances, zijn prof wil hem uit de opleiding zetten. Toch is De psychiater en het meisje geen zwaar boek. Dat komt door de ironische stijl en de ondertoon van romantiek. Rozing heeft bovendien een goed gevoel voor het absurde. Als Edgar te laat is bij een spoedgeval: ‘Geweldig dat je het vandaag nog is gelukt om de Spoedeisende Hulp te vinden.’ Als de gesprekken met zijn opleider niet erg vlotten: ‘Waarom deel jij jouw twijfels en onzekerheden hier niet met mij?’ ‘Waarom zijn er toch zoveel vragen en zo weinig antwoorden?’

Kregen bij Myrthe van der Meer (PAAZ) de psychiaters een bijnaam van de bewoners, bij Rozing is het andersom. Een meisje dat zich zo vaak in de armen heeft gesneden dat een soort netwerk van littekens is ontstaan op haar armen wordt de Rollade genoemd. De tragische vrouw die gedrag van anderen imiteert om de gaten in haar identiteit te vullen heet De Kloon. En dan de personages. Rots in de branding Sonja, de hoofdverpleegster die alles al heeft gezien. De evenwichtige Christa, die Edgar keer op keer uit de penarie helpt. De ongrijpbare Stefan, met wie Edgar een fake-casebeschrijving maakt waarna hij onverbiddelijk bij de professor tegen de lamp loopt. De labiele studente Nel, die het ene moment hard aan het leren is en het volgende moment van het dak wil springen. En Stella natuurlijk, een sprankelende automutilerende 20-jarige, die al sinds haar vijftiende draaideurpatiënt is. Zij is het meisje uit de titel, aan wie ongetwijfeld het romantische gedicht van Gerrit Achterberg is opgedragen voorin het boek (‘Ik heb vannacht met u gewandeld’).

Toch weer iets heel anders dus dan Moedervlekken van Grunberg. Grunberg gaat dieper in op de dilemma’s van de psychiatrie, maar Rozing zit zelf in het vak, wat af en toe te merken is aan de raak beschreven perikelen rond zijn eigen opleiders, waaronder een wonderlijke oude Freudiaan. Parallellen met Grunberg zijn er ook. Zowel Otto Kadoke als Edgar Simons zitten in een crisis. Beiden twijfelen aan hun vak, beiden hebben net hun relatie onvrijwillig beëindigd, beiden zijn onder de indruk van een cliënte. En beiden begaan blunders en vertonen grensoverschrijdend gedrag.

De psychiater en het meisje leest prettig. Bij het beschrijven van de galgenhumor die de personages inzetten om het soms niet te bevatten leed te relativeren is Rozing op z’n sterkst. Het einde voelt zelfs beter aan dan dat van Grunbergs Moedervlekken. Soms sluipt er wat voorspelbaarheid en repetitie in het verhaal. Als dit werkelijk een debuut is (sinds de zaak Hendrik Groen moeten we weer oppassen), dan hebben we er met Rozing een talent bij.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van VictorDLV