Het verhaal begint met een erg sterk hoofdstuk over een meisje dat door een klasgenootje in een kuil in het bos opgesloten en achtergelaten wordt.
Volgende pagina, volgend hoofdstuk. In de hoofdstukken die daarop volgen, wordt er over het meisje niets meer verteld.
Door dit openingshoofdstuk werd ik zodanig opgeslokt in het verhaal dat ik niets liever wilde dan het boek in één keer uitlezen.
De schrijfster slaagt er in alles tot in de puntjes te beschrijven, maar toch niets te vertellen dat je direct zou laten vermoedden wat er gebeurd is.
Ze schrijft heel duidelijk en gebruikt geen te complexe zinnen. Een volgend hoofdstuk gaat nooit over het vorige hoofdstuk. Ze beschrijft als het ware verschillende standpunten en om de zoveel hoofdstukken pikt ze dan weer in op het verhaal dat in een vorig hoofdstuk aan bod kwam. Daardoor was het voor mij telkens weer een complete verrassing als ik las wat er dan met dat personage gebeurde. Ik was immers meestal al vergeten waar ze nu weer waren of wat ze aan het doen waren. Op zich zou dit kunnen storen in een boek, maar in dit boek werd hierdoor juist de spanning opgebouwd. Net zoals een soap plots stopt op een cruciaal moment, zo deed Tess Gerritsen dat ook met de hoofdstukken.
Het verhaal komt ook niet over zoals een ordinaire thriller. Het is een erg sterk verhaal en ik zou er zelf nooit opgekomen zijn.
Telkens als ik dacht de oplossing te hebben gevonden en haar mysterie te hebben ontrafeld, kwam er wel weer een nieuw element waardoor ik mijn mening helemaal moest herzien.
Tess schrijft ook telkens exact wat de personages voelen en meemaken waardoor je je een heel goed beeld kan vormen van de omstandigheden en wanneer die personages dan bang zijn, voel je echt mee met hen.
Ze betrekt de lezer volledig in het verhaal en zorgt voor spanning van het begin tot het einde!
Spanning verzekerd!