Wachten, wachten, wachten

Op televisie zag ik een interview met de schrijver van dit boek. Dat was zo boeiend, dat ik het meteen op mijn te lezen lijst zette.
Ik werd niet teleurgesteld. Zo nu en dan moest ik met de hand mijn mond sluiten, omdat die open gezakt was van verbazing over de manier, waarop asielzoekers behandeld worden. Of werden: de asielwet is veranderd, dus misschien is er iets ten goede veranderd aan al het uitzichtloze gewacht.
Al Galidi is een verhalenverteller. In dichterlijke taal vertelt hij zijn verhaal. Hoe hij vertrok uit Irak en na vele omzwervingen terechtkwam in een Nederlands asielcentrum, maar daar met geen mogelijkheid meer uit kwam. Wie hij daar tegenkwam. Hoe zij daar waren gekomen. Hoe hij daar moest zien te overleven.
Ook de verhalen van zijn reis waren mooie leesstof. Vooral de beschrijving van zijn figurantenrol in Thailand was interessant en vooral ook vermakelijk. De Amerikaanse filmmaker, die het goed met hem voor had, maar absoluut niet naar hem luisterde, zal ik niet makkelijk vergeten.