Suiker(niet)goed

Soms heb je zin in zoetigheid. Maar al even vaak krijg je dan een teveel aan zoete stof. Dat was bij mij het geval bij het lezen van Iets ouds en iets blauws. Wat een oppervlakkigheid, wat een overdaad aan opwinding over niets.
In een dorp in de Cotswolds wonen 'alleen maar' ouderen, alleen een moeder van twee kinderen is in het dorp achtergebleven. Gelukkig komen Beth en Rachel ook naar het dorp en de drie dames sluiten vriendschap. Ze besluiten zich in te zetten voor het opknappen van het dorpshuis, dat er nu donker en vervallen uitziet, maar dat best dienst kan doen voor feesten en partijen. Ze starten een bedrijfje voor de organisatie van bruiloften. De eerste bruiloft is al op zeer korte termijn, van een boerendochter uit de buurt. Daarna volgt de bruiloft van de zus van Beth.
Aan het eind van het boek zijn er nog drie bruiloften aanstaande: die van de drie dames zelf. Boeiend! Had echt niemand verwacht. Toch?
Daar komt dan nog bij, dat het boek erg slecht vertaald is: super Engelse gebruiken kan je niet zomaar in het Nederlands vertalen. Voorbeeld: chocoladerepen kan je misschien eten als nagerecht, maar beslist niet als pudding. De Severn is een rivier, dus stroomt in het dal van DE Severn. En ga zo maar door. Brrr.